Strona główna

Nie ma wątpliwości, że kot norweski leśny wygląd ma jak z żurnala. Szczególnie, gdy za oknem zima. Szczerze zazdrościmy szczęśliwcom, którzy mogą teraz ten obrazek podziwiać. Piękna, bujna kryza, dorodne portki, tufki (pędzelki) przyozdabiające końcówki uszu, no i ten niesamowicie włochaty ogon, który zalotnie faluje podczas ruchu – zimowa wersja Skogkatta zapiera dech w piersiach! A i letnie wydanie kota nie ma sobie nic do zarzucenia.

Kot norweski leśny, zgodnie z wytycznymi FIFe, jest kotem półdługowłosym (choć momentami kocie ciało ma tego futra naprawdę dużo). Jak już wspomnieliśmy, okrywa włosowa jest dłuższa w okolicach szyi, tylnych kończyn i imponującego ogona. A propos ogona – twór to nad wyraz dorodny i reprezentacyjny. Po zgięciu sięga kotu co najmniej do łopatek. Jego olśniewającym widokiem możemy cieszyć się przez cały rok, gdyż ogon nie ulega sezonowej redukcji. Kępki włosów porastające środek uszu stanowią dobrą ochronę przed zimnem. Niewielkie rysie pędzelki wieńczą duże, pochylone nieco do przodu, uszy.

Ten kot doskonale zaadaptował się do mało przyjaznych warunków klimatycznych Półwyspu Skandynawskiego. I bardzo dobrym tego przykładem jest właśnie duma Norwega, czyli futro. Jest to dwuwarstwowa struktura. Część wewnętrzna – gęsty i miękki podszerstek – ma za zadanie bezpośrednio chronić ciało kota przed wyziębieniem. Natomiast warstwa zewnętrzna, okrywowa jest wodoodporna, szorstka i wygląda jakby się przetłuszczała. To jednak jest doskonałą ochroną przed wilgocią, nawet w lecie. Aby chronić delikatne podbicia łap przed śniegiem i chłodem, natura wyposażyła Skogkatta w tzw. „śnieżne łapy” – spomiędzy palców wyrastają kępy futra, które izolują i chronią przed zimnem.

Zdumiewająca ilość futra nadaje kotu masywny wygląd. I tak jest w rzeczywistości. Koty norweskie to muskularne stworzenia, o mocnej i zbitej budowie. Są całkiem ciężkie – kocury mogą osiągać wagę od 6 do 10 kilogramów, kotki natomiast (jak to zwykle bywa) są mniejsze i mieszczą się w przedziale od 5 do 6 kilogramów. Ale to w żadnym stopniu nie pływa na ich ruchliwość.

Norwegi to bardzo gibkie i zwinne stworzenia. Aktywność umożliwia im anatomia – tylne kończyny są dłuższe od przednich. To skutkuje niezwykłą skocznością i doskonałymi umiejętnościami wspinaczkowymi. A w doskonaleniu biegłości we wspinaczce po drzewach lub innych konstrukcjach pozwalają specjalne, haczykowate pazury. Te same pazury są doskonałym zabezpieczeniem w trakcie schodzenia z drzewa głową w dół, co jest numerem popisowym kotów z Norwegii.

Gdy w gąszczu bujnej kryzy uda nam się spostrzec głowę kota norweskiego zauważymy, że ma ona kształt równobocznego trójkąta. Trójkąt ten zaopatrzony jest w prosty nos (bez stopu), wspomniane już wysoko osadzone uszy z kępkami włosów na końcu i w środku oraz migdałowe w kształcie oczy. Osadzone lekko skośnie są czujne i mogą zerkać na nas wszystkimi kolorami (niezależnie od umaszczenia).

Kolor futra również ma szeroką gamę barwną, o której za chwilę napiszemy trochę więcej. Co należy wiedzieć „na szybko” o kocich kolorach? Są pewne ograniczenia kolorystyczne i raczej nie będzie nam dane (jeżeli mówimy o standardzie FIFe) zobaczyć Skogkatta w kolorze liliowym, czekoladowym, cynamonowym, płowym lub wyglądającym jak Syjam (umaszczenie typu kolorpoint).

Istotną kwestią z punktu widzenia hodowcy jest także jakośc futra u poszczególnych odmian kolorystycznych. Przykładem może posłużyć tu kot norweski leśny czarny oraz kot norweski leśny niebieski. Koty czarne (szczególnie czarne pręgowane) mają futro najbardziej zbliżone do norweskiego ideału (do protoplastów rasy) – włosy okrywowe są mocne, okazałe, podszerstek nie jest bardzo rozbudowany. U kotów niebieskich natomiast (które powstały w wyniku zabiegów hodowlanych) możemy zauważyć o wiele bardziej gęsty podszerstek.

Niebieski kolor to nie jedyna modyfikacja. Hodowcy oferują miłośnikom Norwegów wiele odmian barwnych. Jednak niecodzienny kolor tworzy się niekiedy kosztem nie tylko struktury futra, ale i budowy kota (która odbiega od wspomnianego ideału sprzed lat). Możemy zaobserwować to na przykładzie rzeczonych kotów białych i niebieskich. Koty te są mniejsze, ich ciało nie jest tak muskularne i mocne, jak u kotów czarnych, cechuje je zdecydowana delikatność budowy. W przypadku kotów o białym umaszczeniu pojawia się także problem zdrowotny. Zdarza się, że młode kociaki rodzą się głuche, co nie pozostaje bez wpływu na dalszą hodowlę.

A teraz nieco o różnorodności umaszczeń kota norweskiego. Rozmaitość barw i wzorów to w dużym stopniu zasługa zabiegów hodowlanych. Lata pracy (krzyżowania) w obrębie trzech wyjściowych kolorów – czarnego, białego i rudego – dały całą paletę umaszczeń. Możemy spotkać Norwega niebieskiego, który jest modyfikacją czarnego. Z kolei, gdy rozjaśnimy kolor rudy otrzymamy kremowego Skogkatta. Również biały kolor nie pozostaje bez wpływu na wygląd. Znawcy wiedzą, że niektórzy przedstawiciele tej rasy wyróżniają się piękną białą kryzą i równie uroczymi białymi skarpetkami. Są także koty, które białymi łatami przyozdobione mają całe ciało lub są po prostu białe (tzw. śniegowy Skogkatt). Gdy to wszystko zmieszamy, otrzymamy szylkrety (również w kombinacji z białym). Jednak możemy mówić o nich tylko w odniesieniu do samic (to tyczy się każdej kociej rasy). A dodatkowe urozmaicenie pręgowaniami (koty z genem agouti) jeszcze bardziej rozszerza możliwości wyboru.
Skogkatty wystepują także w kolorach srebrnych, złotych, dymnych – bez pręgowania lub z pręgowaniem.

Nie myślmy jednak, że to koniec. Jakiś czas temu, w tym kocim rodzie pojawił się nowy reprezentant, a mianowicie kot norweski leśny bursztynowy (amber). FIFe uznała ten kolor w 1992 roku. Jest to ciekawy przypadek – pojawił się spontanicznie w pewnej szwedzkiej hodowli. Po zbadaniu ustalono, że amber jest kolorem charakterystycznym i pojawiającym się tylko wśród osobników rasy norweskiej leśnej. To wydarzenie tylko potwierdziło wyjątkowość tych nordyckich istot.