Strona główna

Koty norweskie leśne to miauczące wiewiórki. Z gracją wspinają się na drzewa, skaczą (może nie jak wiewiórki, ale z równą lekkością…) i oryginalnie (jak na kota) z nich schodzą. Dzięki szeroko rozstawionym, haczykowatym pazurom mogą bez problemu zejść z drzewa prawdziwego, bądź tego kociego głową w dół!

Pierwsze koty norweskie leśne zawitały pod polskie strzechy w roku 1990. Obecnie polskimi „zagłębiami” przybyszów z Norwegii są Mazowsze (szczególnie Warszawa) oraz Wielkopolska (z akcentem na Poznań).

Dorosłe samce kotów norweskich leśnych mają zauważalnie większą głowę, niż dorosłe samice. Kocury są ogólnie większe i cięższe.

Futro Skogkattów jest wodoodporne i mrozoodporne. Kociaki tej rasy uwielbiają niskie temperatury i zabawy na śniegu.

Futro kotów z Norwegii jest dwuwarstwowe. Składa się z gęstego, krótkiego podszerstka i nieco szorstkich, długich (według standardu – półdługich) włosów okrywowych. Włosy zewnętrzne (okrywowe) pojawiają się u młodych kotów dopiero w szóstym miesiącu ich życia.

Duma Norwegów, ich futro, zmienia się dwa razy w roku. Na wiosnę przerzedza się, aby kot w lecie nie stopniał od upału. Przed miesiącami zimowymi futro gęstnieje, przybierając swoja najokazalszą formę. Wyjątkiem w tej transformacji jest ogon, który niezależnie od pory roku jest tak samo gęsty i puszysty.