Strona główna

Pochodzenie tego pięknego stworzenia – jak przystało na skandynawskie klimaty – opisują legendy i ludowe podania. Koty norweskie już od bardzo dawna przechadzają się po skąpo zaludnionych rubieżach Norwegii. Pierwsze pisemne wzmianki o nich zaczęły pojawiać się w XIII wieku, a utrwaliły się w mitologii skandynawskiej. Koty te opisywano jako istoty tak ciężkie, tak okazałe, że nie był w stanie podnieść ich nawet sam nordycki bóg Thor. Z kolei bogini Freya, inna bohaterka skandynawskich legend, używała kotów norweskich jako zwierząt zaprzęgowych do swojego powozu. Trudno chyba spotkać bardziej oryginalne zwierzę pociągowe…? Ale to wszystko nie było bezpodstawne – koty norweskie leśne od zawsze zachwycały swoimi gabarytami, ogromem, pięknem posiadanego futra i tajemniczą dzikością. Czasami te zagadkowe koty określano mianem „huldrekatte”, czyli kotami leśnych nimf, leśnych czarownic (szczególnie, gdy spotkało się na swojej drodze potężnego Norwega o czarnym umaszczeniu…).

Niedostępne tereny chłodnej Norwegii skutecznie ukrywają źródła ukształtowania się narodowego skarbu, jakim jest kot norweski leśny. Tak, tak – narodowego skarbu! W latach ’70 ubiegłego stulecia, Olaf, król Norwegii, uhonorował kota norweskiego leśnego zaszczytnym tytułem kota narodowego (tak jak, podobny do niego, Maine Coon jest narodowym kotem Kanady. Te długowłose rasy mają w sobie coś „monarszego” ;-) ).

Opowieści o pochodzeniu i dawnym życiu naszego bohatera sięgają także słynnych Wikingów. Mieszkańcy Skandynawii utrzymują, że dzikie Skogkatty towarzyszyły Wikingom w trakcie licznych wypraw. Dumnie paradowały po pokładach nordyckich łodzi, nie okazując najmniejszych oznak lęku. Z takim wyglądem raczej trudno o strach. Koty te znane były (i pozostało im to do dzisiaj) ze swoich wyjątkowych łowieckich umiejętności, które skutecznie wykorzystywały w walkach z gryzoniami. Tak na statkach, jaki poza nimi – dziesiątkując populacje na wsiach i farmach.

Skogkatty dzielnie egzystowały w srogim klimacie, towarzysząc człowiekowi w jego codziennym życiu. Jednak pod koniec XIX wieku populacja długowłosych kotów zaczęła się drastycznie zmniejszać. Przyczyną być może stały się krzyżówki długowłosych dzikich kotów z ich krótkowłosymi domowymi braćmi. Tak czy inaczej, w latach ’30 XX wieku zaczęła się intensywna praca mająca na celu przywrócenie norweskiego leśnego w jego naturalnej, pierwotnej, długowłosej wersji. Niestety, wybuch wojny pokrzyżował te plany (podobnie zresztą jak większość kocich planów hodowlanych w Europie).

Ta stagnacja trwała dość długo. Niemal 30 lat po wojnie na dobre wprowadzono w życie plan odbudowy rasy norweskiej leśnej. W 1975 roku powstał (w Norwegii oczywiście) Norsk Skogkattring – pierwszy klub miłośników tej rasy. Ekspansja mogła rozpocząć się na dobre! Już w 1979 roku pierwsza para Skogkattów trafiła za Ocean, do Stanów Zjednoczonych. Tam też szybko kot norweski zdobył serca jurorów i wystawców, bardzo łatwo zdobywając mistrzowskie tytuły. W Europie jeszcze szybciej zauważono, że mamy do czynienia z rasą niezwykłą. W 1977 roku FIFe – jako pierwsza międzynarodowa organizacja felinologiczna – zatwierdziła kota z Norwegii, wpisała na listę ras, nadała mu wzorzec i dumny kod NFO.

Popularność Norwegów dotarła także do Australii i Japonii (początek lat ’90 ubiegłego wieku). W roku 1990 pierwszy Norweg pojawił się w Polsce. A w 1994 roku dotarł nawet do Afryki Południowej… I tam zapewne nasz bohater – król norweskiego lasu, jest nie lada konkurentem dla innego kociego króla z bujną grzywą…