Strona główna

Wygląd kota z Petersburga jest żywą reklamą pracowni rzeźbiarskich… Ten kot to mruczące arcydzieło myśli designerskiej. Ich ciało doskonale wpisuje się w definicję kotów o kształtach orientalnych. Co więcej, u Peterbalda, za racji braku okrywy włosowej, linia Orientu widoczna jest wiele dokładniej. Pierwsze spojrzenie na kota tej rasy może wywołać obawę przed wzięciem go na ręce. Peterbald wygląda na niezwykle kruchego i delikatnego. Ale to pozory. Koty te są dobrze umięśnione (co szczególnie dobrze widać bez futra) i mocne.

Nie należą jednak do stworzeń ciężkich. Przeciętna waga to od 2 do 3,5 kilograma. Kotki są drobniejsze. Orientalne w swojej wymowie są również peterbaldowe łapki. Mimo dobrej i mocnej budowy, pozostają smukłe, drobne i pełne wdzięku. A wieńczą je długie i zgrabne palce.

Kocia głowa jest w kształcie wydłużonego klinu. Profil jest podłużny, bez załamań. Oznacza to, że nos Peterbalda ma prosty i pozbawiony charakterystycznego dla kotów europejskich stopu kształt. Głowie sfinksa z Petersburga należy poświęcić nieco więcej czasu, albowiem widok jest to niecodzienny. Minimalizm łączy się z maksymalizmem i przepychem. Wąski, delikatny pyszczek, wypukłe i subtelne policzki skonfrontowane są z ogromnymi uszami i niewiele mniejszymi oczami. Kocie uszy swoim rozmiarem wprawią w osłupienie niejednego słonia i nietoperza. Są szerokie u podstawy i dosyć nisko osadzone na głowie. Idealnie współgrają kształtem z kufą Peterbalda.

Oczy… te wzbudzają zainteresowanie szczególne. Obok niewątpliwie zauważalnej fizyczności, niosą ze sobą pokłady psychologii i magii. Koty z kręgu sfinksopodobnych mają w tych swoich wielkich ślepiach coś takiego, że zaczarowują wszystkich i wszystko wokół. Swoim okrągłym lub migdałowym kształtem potrafią hipnotyzować. Patrząc Peterbaldowi prosto w oczy ma się niezbite wrażenie, że on doskonale wie, o czym w danej chwili myślimy i co chcemy powiedzieć. Kolory potęgują iści psychologiczne i głęboko emocjonalne doznania. Głęboka i piękna zieleń – tego możemy się po Peterbaldzie spodziewać. A gdy towarzyszem naszej codzienności jest Peterbald typu point, możemy spodziewać się intensywności oczu niebieskich.

Smukła, pełna pofałdowań i pietyzmu wykonania głowa osadzona jest na długiej i eleganckiej szyi. Fałdki, dzięki elastycznej skórze obecne na całym ciele kota, kojarzą się z niezwykłą miękkością i ciepłem. I właśnie taki jest nasz kot. Od czubka niesamowitej głowy po szpiczasty koniec wąskiego ogona sfinks petersburski to postać cudowna w dotyku. A co decyduje o tej cudowności…? Brak futra! To jest przykład idealnego, najbardziej pożądanego fenotypu Peterbalda.

Możemy jednak rozróżnić kilka typów, które postaramy się przybliżyć. W opisanych poniżej fenotypach wzrasta stopień owłosienia kota. A zatem: wspomniany już Peterbald łysy (bald, ultra bald) – koty są w 100% łyse. Rodzą się z miękką, pokrytą zmarszczkami, ciepłą w dotyku skórą. Co ważne, oprócz okrywy zewnętrznej, koty te pozbawione są wąsów i brwi. Skóra w dotyku jest niczym miękka, lekko klejąca (z powodu dużego ciepła) guma. Stąd typ ten określany jest niekiedy jako „gummy” (gumowy).

Kolejnym jest Peterbald typu flock. W tym przypadku mamy do czynienia łysym w 90% i możemy zauważyć rzadkie, gdzieniegdzie widoczne włosy podszerstka. Kociak ten w dotyku nie „lepi się”, jak poprzedni. Ręka przesuwa się łatwiej i bardziej gładko.

Trzecim Peterbaldem jest typ welurowy (velour), w którym możemy doświadczyć łysości w 70%. Większość z nas wie, czym jest welur i jaki jest w dotyku. U tego Peterbalda włosy mają długość od 1 milimetra do 3 lub 5. Z bliska są zatem zauważalne (inaczej niż u flocka). A przekonać się o tym możemy, gdy weźmiemy naszego pupila pod światło. Stan owłosienia może ulegać zmianie ze względu na porę roku, wiek kota lub po prostu z powodu „zużycia się” i wytarcia. Tutaj koty mają wąsy. Jednak są one poskręcane i łamliwe.

Peterbald typu brush. U tych kotów możemy zaobserwować największy stopień „upierzenia”. Futro jest widoczne i można je dobrze wyczuć. Szczególnie, że włosy należą do raczej szorstkich, nieco drucianych w dotyku. Mogą osiągnąć długość nawet przekraczającą 5 milimetrów.
Ostatni zaprezentowany typ pojawia się coraz częściej na wystawowych salonach. Krzyżowanie z Syjamami, kotami orientalnymi (dozwolone) powodują, że cecha braku okrywy włosowej niestety zanika.

Peterbaldy występują we wszystkich kolorach i znaczeniach.