Strona główna

Jak na arystokrację przystało, Burmy to koty niezwykle eleganckie i dostojne. Ich smukłe, kształtnie wyrzeźbione ciało w ruchu pełnym gracji przywodzi na myśl dzikie azjatyckie koty.

Koty burmańskie nie grzeszą wielkością. Jednak niemałe zdziwienie pojawia się, gdy weźmiemy kota w ramiona. Jest zaskakująco ciężki, jak na swoje gabaryty. Przeciętnie kocury ważą około 5-6 kilogramów, zaś kotki około 4 kilogramów. Nie jest to może nadzwyczajna waga, niemniej jednak tutaj zdumiewa. Bo Burmy to koty o ciężkich kościach i całkiem porządnych mięśniach. Budowa ich ciała jest zwarta. Mają smukłe, owalnie zakończone, ale silne łapy, co potrafią doskonale spożytkować, na przykład w pogoni za muchą lub innym stworzeniem, niekoniecznie latającym.

Głowa kotów burmańskich jest klinowata i smukła (ale nie aż tak, jak u kotów orientalnych). W połączeniu z szerokimi policzkami tworzy ładny trójkąt. Uszy kota burmańskiego są średniej, proporcjonalnej wielkości. Rozstawione w dosyć dużej odległości od siebie, są szerokie u nasady i łagodnie zwężają się ku owalnemu zakończeniu. Dopełniają szykownego wyglądu kufy kociego arystokraty. A gdy wbrew przysłowiu, odwrócimy kota ogonem, ujrzymy średniej długości, proporcjonalną do reszty ciała, kitę.

Poruszamy się po meandrach europejskiej terminologii i typologii kociej aparycji. Rzetelność redaktorska nakazuje jednak, aby przybliżyć sylwetkę Burmy zza Oceanu. U kotów amerykańskich klin głowy jest bardziej zaokrąglony, twarz ma mieć „słodki wyraz”. Można odnieść wrażenie, że przypomina nieco głowę kota perskiego. A odczucie to dodatkowo potęguje dość wyraźny stop u nasady nosa (u kotów europejskich jest mniej ostry). Podobnie reszta ciała – jest bardziej okrągła, krępa, kompaktowa, niż sylwetka tradycyjna. U amerykańskiej Burmy ma dominować ta krągłość, w parze ze słodkim wyglądem. No cóż, o gustach się nie dyskutuje. Szkoda tylko, że amerykańska Burma zagubiła gdzieś swoją dzikość…

Tym, co nie pozostawia wątpliwości, że mamy do czynienia z kotem burmańskim (nieważne jakiego typu) są jego oczy. O ich magnetyzującej mocy można chyba napisać oddzielne opowiadanie. Przenikliwe, inteligentne spojrzenie przywodzi na myśl hipnotyzującego kota Rademenesa z (urzekającego) serialu „Siedem życzeń”. Górna powieka jest zakrzywiona, lekko ukośna. W połączeniu z zaokrągloną dolną powieką nadaje oczom Burmy orientalnego, intrygującego wyglądu. Wrażenie to potęguje kolor oczu. Głęboka, wyrazista barwa oscyluje pomiędzy żółcią, złotem a bursztynem. Z wiekiem oczy kota stają się bardziej zielonkawe, ale nie tracą nic ze swojej niesamowitości.

Bywa, że koty burmańskie określane są mianem „cegłówek owiniętych w jedwab”. Nie mija się to z prawdą, gdyż futro Burmy to prawdziwie królewską szatą. Miękkie, lśniące, jedwabiste w dotyku jest oznaką zdrowia i witalności kota. Futro jest krótkie i gładko przylega do ciała. Właściwie nie posiada podszerstka, dlatego Burma tak bardzo lubi ogrzewać się na kolanach i w ramionach swojego opiekuna.

Podstawową, wyjściową barwą okrywy jest kolor sobolowy. Z genetycznego punktu widzenia jest to kolor czarny, ale w praktyce prezentuje się jako ciemnobrązowy. Obok koloru sobolowego, Burmy równie pięknie przedstawiają się w kolorze liliowym, niebieskim, czekoladowym oraz szylkretach. Należy zaznaczyć, że Burmy nie posiadają żadnych znaczeń, a kolor rozmieszczony jest dość charakterystycznie, trochę podobnie jak u Syjama. Podbrzusze, boki tułowia i klatka piersiowa są jaśniejsze w stosunku do pleców i kończyn. Futro na twarzy Burmy (tzw. maska), uszach i na ogonie jest również ciemniejsze. To, jaki będzie ostateczny kolor umaszczenia ukształtuje się do końca drugiego roku życia naszego pupila.