Strona główna

Rasa burmańska nie należy do łatwych w hodowli. Szczególnie w Polsce. Zarejestrowanych jest kilka oficjalnych hodowli, jednak często trzeba sprowadzać koty z zagranicy.

Mioty kotów burmskich należą do jednych z najliczniejszych. Kotki potrafią mieć nawet do 7, 8 młodych. Pomimo, że są troskliwymi matkami (a często bywa tak, ze i kocur włącza się w wychowanie kociąt), przy tak dużych miotach wskazana jest fachowa opieka weterynaryjna. Niestety, z uwagi na krzyżowanie kotów blisko spokrewnionych ze sobą (aby zachować czystość rasy), Burmy zaczęły zapadać i przenosić wady genetyczne. Do częstych należą rozszczep podniebienia, odkrycie trzeciej powieki czy deformacje czaszki. Te ostatnie można zauważyć już u młodych kociąt.

Koty rasy burmańskiej, jak było już wspomniane, mogą mieć problemy z nerkami. Często są to dolegliwości przewlekłe. Duże znaczenie ma urozmaicona dieta. U Burm może dochodzić do hypokalemii, czyli gwałtownego spadku potasu we krwi. Skończyć może się to skurczami, a potem paraliżem. Kuracja zamyka się w doustnych medykamentach. Jedno jest pewne, należy regularnie poddawać kota badaniom krwi i bacznie obserwować.

Kardiomiopatia, o której możecie przeczytać przy rasie Maine Coon, jest kolejną z chorób, na które koty burmskie wykazują podatność.