Strona główna

Kot bengalski, według klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Felinologicznej FIFe, zaliczany jest do kategorii III, czyli kotów krótkowłosych. I właśnie futro Bengala to jedna z jego najbardziej charakterystycznych cech. Jest okrywą gęstą, z małą ilością podszerstka, dlatego ściśle przylega do ciała kota. Miękkie w dotyku, jedwabiste, niekiedy jakby przyprószone złotem (tzw. efekt „glitter”, co jest anomalią, efektem modyfikacji genetycznych, gdyż u ACL efekt ten nie występuje). U młodych kociąt jest one nieco inne w dotyku, bardziej puszyste, ale w miarę dojrzewania uzyskuje docelową strukturę.

Patrząc na kolejne etapy dojrzewania kota, można pokusić się o stwierdzenie, że futro „dojrzewa” razem z właścicielem. Dla opiekuna kota może stać się to niezwykle emocjonującym procesem. Na początku, gdy kociak jest mały, jego futro jest jeszcze nieostre. Puch młodej sierści przysłania rzeczywistą barwę i rysunek. Kolejne miesiące odkrywają tajemnicę. Około 6 miesiąca życia kota kończy się etap „ugly fuzzies”. Tym mianem określa się pierwotny kolor i wzór na ciele Bengala. Wtedy widać już jak będą prezentować się one na ciele, widać kontrast między cętkami a barwą.

W 3 roku życia wybarwienie wchodzi w fazę końcową. Kształtuje i utrwala się ostatecznego kolor i wzór na futrze. Z wiekiem nieco się to jeszcze zmienia. Kolor podstawowy ciemnieje sprawiając, że kontrast traci na ostrości. Ciekawostką jest, że u kotów w odcieniach piaskowych kolor ciemnieje w nieznacznym stopniu. Generalnie zasada jest taka, że z im ciemniejszym kolorem urodzi się Bengal, tym ciemniejszy kolor będzie „na starość”. To jest proces ciągłej zmiany, postępujący z wiekiem naszego kota.

Słów kilka na temat kolorów i wzorów kotów bengalskich, gdyż prezentują one niezwykłą mozaikę. Bengale występują w odmianach barwnych od piaskowego, poprzez pomarańczowy, różne odcienie brązu, aż po odmianę śnieżną (tzw. Snow). Kolory są różne, ale zawsze obecne są wzory i są one tym, co wyróżnia rasę bengalską. Pokrywają całe ciało kota.

Wyróżniamy Bengale ze wzorem niczym marmur (tzw. marble bengal cat), oraz Bengale cętkowane (tzw. spotted bangal cat). Zarówno cętki i marmurki różnią się wielkością kształtem, dzięki czemu każdy Bengal jest inny. Marmur na futrze potrafi tworzyć niesamowite kalejdoskopy kształtów i cieni oraz sprawia, że kot wygląda niekiedy jak wąż. Cętki natomiast potrafią być owalne, okrągłe, w kształcie grotów strzał czy łap drapieżników (ech te dzikie korzenie!). W okolicach policzków i końcach umięśnionych, okrągłych i kształtnych łap (tylne są nieco dłuższe niż przednie) delikatnie przechodzą w prążki. Na czole tylnej części ucha tworzą znaki rozpoznawcze Bengala, czyli literę M na czole i charakterystyczny „odcisk kciuka” za uszami. Tego u Bengala zabraknąć nie może. Znamienna jest także ciemna pręga biegnąca wzdłuż kręgosłupa.

Rasa bengalska to koty orientalne i tę egzotykę znakomicie widać w budowie przedstawicieli rasy. Bengale są kotami masywnymi i o mocnej budowie ciała. Jednak, jak to koty z dzikością w tle, cechuje ich zwinność i sprężystość, która skrywa dużą masę. Bo należy nadmienić, że koty bengalskie są całkiem ciężkimi stworzeniami. Kocury potrafią osiągnąć masę do 8 kilogramów. Choć zdarzają się okazy mniejsze i większe (nawet do 10 kilogramów). Samice są zazwyczaj od 1,5 do 2 kilogramów lżejsze. Patrząc na Bengala widać, że jest to kot stworzony do długich wędrówek, wysokich skoków, wdrapywania się na drzewa. Jego łapy są masywne, żylaste, umięśnione, ale nie zmienia to faktu, że przechadzając się, kot ten jest pełen gracji i elegancji.

Wielkość kota bengalskiego to około 40 do 50 centymetrów, nie wliczając ogona. Ten natomiast jest silny, średniej długości i zaokrąglonym, czarnym końcem. Tułów, jak i całe ciało, to sprężysta i umięśniona konstrukcja. Ma trapezowaty kształt – z przodu węższy niż z tyłu, co bardzo dobrze widać szczególnie u samców.

Głowa Bengala nie ma już tak dzikiego i orientalnego wyglądu, jak protoplaści rodu. Jest nieco wydłużona i klinowata, ale nie aż tak wysmukła i wąska. Ta ma bardziej łagodny, zaokrąglony kształt i przywodzi na myśl kufę Abisyńczyka. U Bengala da się zauważyć, że jest trochę mniejsza od reszty ciała, ale nie powoduje to zaburzenia proporcji jego budowy. Gdy spojrzymy na profil kota bengalskiego zobaczymy, że jest on delikatny. Linia czoła i nosa tworzy łagodny, ale dobrze widoczny łuk. Można zauważyć niewielki stop na szerokim i długim nosie. Całość spaja mocny, ale proporcjonalny podbródek.

Szczególną uwagę warto zwrócić na oczy i uszy Bengala. Uszy sprawiają wrażenie jakby były wiecznie czujne i nasłuchujące. Są duże, szerokie u nasady i lekko zaokrąglone. Osadzone dość daleko od siebie doskonale współgrają z charakterem kota i tworzą piękną całość. Oczy natomiast to studnia mądrości. Są duże i owalne. Można dostrzec lekką ukośność, ale nie zakłóca migdałowatego kształtu. Kolorem ukazują prawdziwa paletę barw. Od niebieskich, po zielone, złote, brązowe, żółte, aż po różne kombinacje powyższych.