Strona główna

Koty rasy burmilla należą do grupy kotów azjatyckich. Czasem używa się dla nich innej ich nazwy, a mianowicie azjatycki kot cieniowany. Grupa powstała w Wielkiej Brytanii w latach ‘80. Należą do niej wszystkie rasy z grupy europejskich kotów burmańskich, ale o innym kolorze, wzorach umaszczenia i długości futra (można wśród nich spotkać zarówno koty krótkowłose, jak i półdługowłose).

Według klasyfikacji FIFe rasa burmilla należy do kategorii III, czyli kotów krótkowłosych. W ten sposób – pomimo przodków należących do ras długowłosych – hodowcy zmierzali do uzyskania czystości rasy, czyli wyeliminowania z linii genu długiej okrywy włosowej (gen Persów) oraz jednolitego umaszczenia (gen kotów burmańskich).

Co decyduje o wyjątkowości kotów tej rasy?

Pierwszym znakiem rozpoznawczym są ich duże, magiczne oczy. Szeroko rozstawione, są lekko skośne, o kształcie migdała. Tym co zaczarowuje jest ich kolor – głęboka, hipnotyzująca zieleń. Umaszczenie kota może być różne, ale oczy zawsze powinny być w odcieniach zieleni i jednym z podstawowych dążeń hodowców jest uzyskanie czysto zielonej barwy oczu u Burmilli. Ponadto kontur oka, w przypadku czarnych Burmilli jest czarny. A w przypadku innych kolorów umaszczenia możemy mieć do czynienia z lekko brązową oblamówką oka lub w ogóle z brakiem takowej.

Oczywiście jak każda zasada, tak i ta z kolorem oczu Burmilli, ma wyjątek. Tutaj są nim oczy młodych kociąt, tych poniżej drugiego roku życia – akceptuje się u nich oczy o lekko żółtym zabarwieniu. Wyjątkiem mogą być także oczy kotów o umaszczeniu rudym, kremowym i szylkretowym, u których dopuszczane są oczy w odcieniu bursztynowym. Jaki nie byłby kolor futra Burmilli, oczy zawsze będą wyróżniały się pięknem, czujnością i mądrością spojrzenia.

Koty tej rasy są średniej wielkości. Nie przytłaczają swoją masą, która przeciętnie waha się pomiędzy 4 (przeciętna waga samic) a 7 kilogramami (waga samców). Ich ciała są bardzo dobrze umięśnione. Szczególnie tyczy się to kończyn, gdzie tylne są nieco dłuższe niż przednie. Łapy są jednak smukłe, zakończone owalnie i współgrają z resztą ciała Burmilli. A należy wspomnieć, że koty te odznaczają się wielką gracją i elegancją. Decyduje o tym także domieszka krwi orientalnej (tatuś Pers), co doskonale widać w budowie kufy.

Głowa jest szeroka, klinowata, o zaokrąglonych konturach, osadzona dodatkowo na niezbyt długiej szyi. Burmille mają uszy rozstawione szeroko z wyraźnie zaokrąglonymi końcami. Zaokrąglone i pulchne są również ich policzki. Co jest charakterystyczne dla Persów, a występuje także u tych kotów, to stop, wklęśnięcie u nasady nosa. Może nie jest on aż tak widoczny i wyrazisty, jak u przodków, niemniej jednak można zauważyć tę linię rodu. Jak całe ciało, tak i ogon Burmilli jest na końcu zaokrąglony, a przy tym prosty, długi lub średnio długi.

Obok niesamowitych oczu, wyróżnikiem tej rasy jest również umaszczenie, a przede wszystkim bogactwo jego kolorów. Ale zacznijmy od struktury i długości futra. Najczęściej spotykaną standardową długością okrywy włosowej jest włos krótki. Krótkowłose koty Burmilla mają futro nieco podobne do okrywy kota Burskiego, ale to ich jest bardziej miękkie i jedwabiste. Włos krótki sprawia, że okrywa włosowa dobrze przylega do ciała kota.

Kolejną długością, jaką może przybrać futro kota Burmilla jest włos półdługi, choć koty z takim futrem określane są mianem Burmilli długowłosych, znanych szerzej jako Tiffanies. To zasługa genu kotów perskich, które są długowłose. Gen ten jest recesywny, ale kiedy spotkają się dwa takie geny, młode będzie miało półdługą sierść. Koty z taką okrywą mają futro ściśle przylegające do ciała. Jest, jak u innych, miękkie, jedwabiste, a ogon natomiast (w przeciwieństwie do krótkowłosych) jest duży i puszysty.

Istotne jest, aby zaznaczyć, że inaczej prezentuje się sytuacja z dziedziczeniem włosów krótkich. Tutaj gen jest dominujący i jeden wystarczy, aby potomstwo odziedziczyło tą długość włosa. Z kolei, po skrzyżowaniu kota krótkowłosego z długowłosym o tym, czy miot choć w części odziedziczy długie włosy jednego z rodziców zależy od tego, czy recesywny gen długich włosów jest noszony przez krótkowłosego rodzica. Tyle genetyki, tak mocno jednak obecnej w życiu Burmilli.

Trzecim wariantem struktury i długości futra, jest ostatnio pojawiające się okrycie w formie pluszu. Nie jest do końca jasna i zbadana forma dziedziczenia tego rodzaju włosa. Niemniej jednak takie koty pojawiają się na wystawach, ale są oceniane indywidualnie, oddzielnie od krótkowłosych. „Pluszowe” koty Burmilla mają futro o wiele gęstsze od reszty rodziny. Ponadto nie przylega ono ściśle do ciała.

Umaszczenie Burmilli może być naprawdę ciekawe. Wyróżniamy koty czarne, niebieskie, brązowe, czekoladowe oraz liliowe. Pojawiają się także rude oraz szylkretowe, niemniej jednak nie są to kolory oceniane na większości wystaw. Podszerstek może występować w dwóch odcieniach – srebrnym lub złotym. O tym kolorze decydują geny przenoszone od perskiego rodzica.

Jeżeli chodzi o sposoby cieniowania futra, to wyróżniamy 3 grupy form: forma tipped, gdzie przynajmniej ¾ włosa jest koloru podszerstka (złoty lub srebrny), a jedynie na koniuszku (tip) włosa znajduje się kolor. W przypadku, gdy podszerstek jest srebrny, kot sprawia wrażenie białego. Koty cieniowane (shaded), czyli przedstawiciele drugiej z form, mają od 1/4 do 1/2 swojego koloru na włosie, natomiast koty z trzeciej grupy, czyli dymne (smoke) mają włos pokryty kolorem niemal w całości, jedynie z delikatną odrobiną koloru podszerstka u podstawy.

Synergia jest obecna także w kolorystyce nosa i poduszek łap. Burmille mają skórę nosa w kolorze od rudego do różowego, przy czym u kotów typu smoke kolor nosa jest w odcieniu korespondującym i współgrającym z barwą futra. Natomiast w przypadku poduszek łap kolory są odpowiednie do umaszczenia, a więc koty czarne będą miały czarne poduszki, koty brązowe brązowe; Burmille czekoladowe prezentują połączenie kolorystyczne poprzednich, czyli brązowo-czarne, zaś Burmille liliowe oraz niebieskie szczycą się podbiciem łap w kolorze różowym.
Warto też wspomnieć, iż rozmieszczenie koloru na futrze jest równomierne. Jedynie wzdłuż kręgosłupa i w na końcu ogona natężenie barwy jest najsilniejsze.