Strona główna

Patrząc na kota rasy Burmilla przychodzi na myśl pewien słynny cytat: „You talking to me..?”. Czujne spojrzenie, nieco podejrzliwe… Tak, tak, to Burmilla we własnej osobie. Kot w 200% niezależny i charakterny. To typ charakteru należący raczej do burmańskiej linii przodków. Burmille niewiele odziedziczyły po stonowanym i stoickim Persie.

Nasz pupil będzie w samym centrum zainteresowania, a jego twardy temperament pozwoli wyrazić opinię w każdej sprawie. Gdy nie będzie już wiedział, jak zwrócić na siebie uwagę opiekuna, bez pardonu wdrapie mu się na ramiona i usadowi na szyi jako żywy kołnierz. Z tej perspektywy nic nie umknie burmilskiej uwadze i wrodzonej ciekawości. A gdy nuda zawita do kociej głowy (tak, tak, nawet Burmillom się to zdarza) szybko zeskoczą z właściciela i zaczną wspinać się po meblach i innych architektonicznych atrakcjach.

Dla nich nie ma rzeczy niemożliwych, gdyż wspinają się i skaczą niestrudzenie. Dlatego najszczęśliwiej dla kota tej rasy byłoby, aby miał możliwość wychodzenia na dwór, do ogrodu, pohasać na drzewach (oczywiście otoczenie musi być odpowiednio zabezpieczone, jeżeli chcemy, aby nasz ukochany kot pobił rekord długowieczności). Kiedy nie możemy pozwolić sobie na dom z zabezpieczonym ogrodem dla naszego kociaka (bo to przecież kot jest właścicielem domu, człowiek tylko spłaca kredyt…), to Burmilla dostosuje się także do mieszkania. Musimy zapewnić mu jednak drapak, pojemnik z trawą oraz zapas czystej wody.

Burmille doskonale sprawdzają się zarówno jako członkowie rodzin, jak i towarzysze dla osób samotnych. Nie powinny być jednak zostawiane same na dłuższy czas, albowiem źle znoszą samotność i rozłąkę. Mogą się wtedy „odwdzięczyć” irytującym płakaniem o poranku, bądź nachalnym podkreślaniem swojej obecności. Ale przecież opiekun sam tego chciał, prawda?

Są to bardzo inteligentne koty i szybko się uczą. Otworzą sobie nawet same drzwi, jeżeli już żadna ludzka ręka nie będzie skłonna. Ale nie są typem statecznego „naukowca” i nie są jednak nazbyt poważne (wspomniany już zmarginalizowany charakter Persa). To koty o usposobieniu i charakterze młodych kociaków. Nawet wiek im tego nie odbiera. Są temperamentne, niezależne, ale zawsze skore do zabawy. Przez co będę świetnie dogadywały się z dziećmi i innymi zwierzakami w domu.

Bardzo ważnym zachowaniem, które wymaga wspomnienia w tym miejscu, jest skłonność Burmilli do wędrowania i odkrywania okolicy. Jeśli są wypuszczane, potrafią zniknąć na kilka dni. Może się to skończyć traumą dla opiekunów, szczególnie jeżeli są to dzieci (dlatego tak istotna była wspomniana kwestia zabezpieczenia ogrodu lub miejsc, w których kot przebywa). Przeważnie bywa tak, że Burmille odnajdują drogę powrotną do domu. Lecz, tak jak ufamy naszemu kotu, tak nie do końca możemy zaufać otoczeniu i jego elementom, powinniśmy zatem się zastanowić, czy nie lepiej zatrzymać go w domu.