Strona główna

Hodowla kota perskiego nie jest nadmiernie skomplikowana. Pomijając wszystkie czynności pielęgnacyjne opisane w poprzednim rozdziale, opiekowanie się kotem perskim nie należy do wyzwań. Dojrzałość kot perski osiąga w wieku dwóch lat. Do tego czasu nie należy kota krzyżować. Później trzeba umiejętnie wprowadzić go w wiek dorosłości i przyzwyczaić do czynności pielęgnacyjnych. Choć i tak Pers – szczególnie kocur – uciążliwy nie jest. Wieloletnia selektywna hodowla (zwłaszcza w USA) doprowadziła do niemal całkowitego wyeliminowania odruchu znaczenia terenu.

Istnieją jednak pewne ważne informacje, na które należy zwrócić szczególną uwagę. Mamy tu na myśli przede wszystkim choroby – genetyczne i nie tylko, do których Pers jest szczególnie predysponowany.

Spośród chorób już przez nas omawianych można zaliczyć: kardiomiopatię przerostową (HCM), wielotorbielowatość nerek (policystowatość nerek – PKD), atrofię postępującą czy dysplazję stawu biodrowego. Do typowo perskich chorób, występujących szczególnie u kotów poddawanych selektywnej hodowli, których budowa anatomiczna głowy została zmodyfikowana (czaszka jest płaska), zaliczamy:

• duszności
• zniekształcenie czaszki powoduje skrócenie kanalików łzowych, co prowadzi do epifory, czyli spływania łez na twarz, a nie do kanalików łzowych. Bardzo ważne w tym przypadku jest, wspomniane już, codzienne oczyszczanie oczu kota. Dobrze byłoby też, gdyby Persa obejrzał lekarz, bo epifora może być także wynikiem podrażnienia lub stanu zapalnego oka
• entropion (entropium) – to choroba genetyczna, polegająca na podwinięciu się powieki. Rezultatem jest ciągłe drażnienie rogówki, a wtedy oko może łzawić, łapać infekcje, boleć. W najgorszym wypadku może dojść do trwałego uszkodzenia rogówki. Hodowca powinien poinformować, że kot cierpi na to schorzenie lub mogło je odziedziczyć i może być nosicielem
• trudności w czasie porodu to kolejna konsekwencja zmiany anatomii czaszki – kocięta perskie często rodzą się martwe; odsetek poronień także jest stosunkowo wysoki
• trichiasis – to nieprawidłowe, dziedziczone genetycznie, położenie rzęs, które jakby wrastają w oko, drażniąc spojówkę i rogówkę. Zbytnie zbliżenie do siebie nosa i powieki górnej – o co w przypadku skróconej twarzy Persa nie trudno – może doprowadzić do tego, że włosy z okolic nosa będą dodatkowo drażniły oko.