Strona główna

Wszystkie koty leśne mają zestaw cech wspólnych. Dotyczy to także kotów syberyjskich. To duże istoty, choć nie tak wielkie jak Maine Coony czy koty norweskie leśne. Przeciętna waga kotek to 4 kilogramy. Kocury są zdecydowanie większe – osiągają wagę do 7-8 kilogramów. Choć zdarzają się i bardziej rosłe egzemplarze.

Co możemy powiedzieć o wyglądzie kota z Syberii? Jak przystało na kota leśnego, zahartowanego przez mrozy jego ciało jest silne i muskularne. Budowa jest mocna i zbita, ale tułów jest delikatnie wydłużony. Kończyny kota syberyjskiego są średniej wielkości, przy czym tylne są nieco dłuższe od przednich (co stanowi doskonałe ułatwienie w przypadku skoków, które Syberyjczyki uwielbiają). Uwagę zwracają okazałe łapy, których niejeden bokser wagi ciężkiej mógłby naszemu kotu pozazdrościć. Są duże i okrągłe, a kępki długiego futra znajdujące się w przestrzeniach między palcami stanowią idealne zabezpieczenie przed. Ciało wieńczy ogon – jest średniej wielkości, grubszy u nasady, węższy w okolicach zaokrąglonej końcówki. Futro na kocim ogonie jest gęste i okazałe, ale nie zwisa jak u Maine Coona czy Norwega.

Kot syberyjski ma bardzo wdzięczny pyszczek, a to dzięki temu, że jest on zaokrąglony. Głowa jest proporcjonalna do reszty ciała. Wpisana jest w trójkąt i jest nieco dłuższa, niż szersza. Policzki są wydatne, dobrze zarysowane, podobnie jak podbródek. Nos kota z Syberii jest średniej wielkości, ale całkiem szeroki. Patrząc z profilu można spostrzec delikatne wcięcie, jednak na pewno nie powiemy, że to stop. Ale i bez stopu nos bardzo ładnie prezentuje się na licu naszego bohatera. Tak samo zresztą, jak piękne oczy. Są lekko skośne, duże i rozstawione szeroko. Ich kolory mogą być najróżniejsze (nie są uzależnione od umaszczenia) – od zielonych, po bursztynowe i ciemnoniebieskie (młode kociaki mają najczęściej błękitne spojrzenie). Ważne jest, aby kolor kocich oczu był czysty i przejrzysty. Zwieńczeniem syberyjskiej głowy są uszy. Całkiem spore, szerokie u nasady, zwężają się ku zaokrąglonym końcom. Są lekko pochylone do przodu i – jak to u półdługowłosych kotów bywa – wnętrza uszu przyozdobione są w kępki futra, które rozrastają się w urocze rysie pędzelki.

Nie można nie wspomnieć o futrze kota syberyjskiego. Jako, że należy on do grupy kotów półdługowłosych, skutkuje to letnim „rozrzedzeniem” futra oraz zimowym jego „skondensowaniem”. Na kocie prezentuje się okazale – piękna kryza na szyi, dorodne portki to wizytówka naszego bohatera.

Futro ma potrójną budowę, czyli składa się z bardzo gęstego podszerstka, warstwy środkowej i wodoodpornej warstwy zewnętrznej. Futro jest lśniące i nie poddaje się podstępnym działaniom kołtunów. Podszerstek w dotyku jest miękki i delikatny, natomiast włosy okrywowe są bardziej szorstkie i twarde. Fakt, że warstwa zewnętrzna futra Syberyjczyka jest wodoodporna i mrozoodporna bardzo dobrze sprawdza się w klimacie nie do końca przyjaznym temperaturowo.

A jakie możemy spotkać kolory u tego przybysza z mroźnych landów? Przede wszystkim charakterystyczne dla kotów leśnych, czyli agouti – umaszczenie dzikie z różnorodnymi pręgowaniami. Możemy także spotkać kota syberyjskiego w kolorze kremowym, szylkretowym, czarnym , niebieskim czy rudym. Mogą być dymne, jednokolorowe oraz dwukolorowe. Dozwolona jest także każda ilość koloru białego w umaszczeniu. Możemy zatem podziwiać koty syberyjskie przyodziane w białe skarpetki, z pięknym białym brzuchem lub białą grzywą dumnie zdobiącą szyję i klatkę piersiową.

Na koniec należy zaznaczyć, że według obowiązującego standardu nie powinniśmy zobaczyć Syberyjczyka w kolorze cynamonowym, liliowym, czekoladowym oraz kolorpoint. W wersji point kot syberyjski to oddzielna rasa – Neva Masquerade – o której już niebawem…