Strona główna

Mimo tego, że długowłose odmiany kotów syjamskich pojawiały się od zawsze w wielu miotach, traktowano je jako dzieci gorszego boga. Do lat ’40 XX wieku każdą nie-krótkowłosą odmianę Syjama zabijano. Hodowcy bali się, że gen odpowiedzialny za długie włosy wpłynie niekorzystnie na czystą, szlachetną syjamską rasę. Do dzisiaj nawet tak naprawdę nie wiadomo skąd pochodzi gen odpowiedzialny za długość futra u kotów balijskich. Hodowcy są zdania (chociaż i tutaj opinie są podzielone), że ten gen to żadna mutacja, a najzwyklej w świecie efekt krzyżowania kota syjamskiego z turecką Angorą. Pisaliśmy już wielokrotnie o destrukcyjnym wpływie II wojny światowej na hodowle wielu ras kotów. W obawie przed zaniknięciem rasy postanowiono skrzyżować kota syjamskiego z wyżej wspomnianym krewnym z Turcji. W ten sposób (według niektórych) powstała rasa balijska. Nie może być to jednak do końca prawdą, bowiem po raz pierwszy odważono się pokazać naszego tańczącego kota w roku 1928 na wystawie kotów syjamskich. Świadczyłoby to o tym, że gen odpowiedzialny za półdługie włosy kota balinese występował już wcześniej.

Od lat ’40 XX wieku wzrastało w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej zainteresowanie kotem balijskim. Coraz więcej hodowców kotów „syjamskich długowłosych” próbowało lobbować w międzynarodowych organizacjach felinologicznych na rzecz włączenia ich w zaszczytny poczet kotów hodowlanych. Jednak nie od razu się to udało. Do roku 1968, kiedy to powstał w Kalifornii pierwszy oficjalny klub miłośników kota balinese, prowadziła długa droga. Szczególnie dwie hodowczynie kotów rasowych przyczyniły się do nadania kotom balijskim ich dzisiejszych przymiotów – gracji, elegancji i uroku. Marion Dorset już we wczesnych latach ‘40 opracowała plan hodowli dla tego kota. Pomagała jej w tym Helen Smith z Nowego Yorku, dzięki której na początku lat ‘60 zaczęto stosować nazwę „kot balinese”. Miała ona służyć dwóm celom: po pierwsze – aby hodowcy kotów syjamskich krótkowłosych wiedzieli, że mają do czynienia z zupełnie nową, piękną i bardzo elegancką rasą; po drugie – aby podkreślić unikalny wygląd kotów balinese. Był on – zdaniem Helen Smith – tak wyjątkowy i tak gładki jak piękne i pełne gracji tancerki świątynne na indonezyjskich wyspach Bali. Obserwując je w harmonijnym, niemalże wprowadzającym w trans tańcu nie sposób nie pomyśleć o kotach balinese.

Dwa lata po założeniu klubu miłośników kota balijskiego, CFA (Cat Fanciers’ Association), jedna z największych światowych organizacji felinologicznych, uznała oficjalnie rasę jako rasę osobną. Do Europy kocie tancerki z wysp Bali trafiły dopiero w latach ‘70, zdobywając – zdecydowanie szybciej niż w USA – uznanie i szacunek. Kot jest przyjęty także przez FIFe i razem z kotem syjamskim posiada wspólny standard rasy.