Strona główna

Ta rasa ewoluowała w sposób naturalny, zatem nie wykazuje skłonności do dziedziczenia wielu poważnych schorzeń. Jednak w przypadku kilku linii (które mogły mieć Persa w którymś pokoleniu) stwierdzono podatność na występowanie kardiomiopatii przerostowej, czyli wielokrotnie przez nas opisywanego HCM. Choroba dotyka także inne rasy, jednak w przypadku Turkish Angory jej podłoże genetyczne, mutacja odpowiedzialna za wystąpienie choroby może być nieco inne. Jednakże nie jest to jeszcze do końca zbadane, przestudiowane i uzasadnione, bo choroba ujawniła się u Angor stosunkowo niedawno.

Inną chorobą związaną z tą rasą jest ataksja, czyli niezborność ruchów. Jest to jeden z objawów problemów z centralnym układem nerwowym. Ataksja to utrata kontroli nad mięśniami, brak synchronizacji mięśni, utrata napięcia mięśniowego. Kociaki (choroba pojawia się najczęściej w 2 lub 4 tygodniu życia) dotknięte ataksją wykazują ruchy podobne jak w przypadku choroby Parkinsona i wymagają fachowej opieki. Najczęściej jednak bywa tak, że poddawane są eutanazji, bo nie są zdolne do samodzielnego życia. To przytłaczające i każdemu na pewno trudno jest pogodzić się z takim rozwiązaniem. Ale jak do tej pory nie jest znana dokładna przyczyna występowania ataksji u kotów (mówi się, że jest dziedziczona recesywnie), a co za tym idzie nie można wynaleźć na nią lekarstwa. Prowadzone są jednak badania, aby to zmienić. W Stanach Zjednoczonych działa fundacja – The Turkish Angora Ataxia Project (T.A.A.P.) – który zbiera fundusze na walkę z tą chorobą. Na stronie fundacji możemy kupić różne gadżety z logo projektu i wszechobecnymi na nich Angorami i tym samym dołożyć swoją cegiełkę do tego szczytnego celu.

Pisaliśmy już o tej zależności i w przypadku Turkish Angory temat powtarzamy. Białe koty z niebieskimi oczami, a zatem i „prawdziwe” Angory są obciążone ryzykiem wystąpienia głuchoty. Tyczy się to tak samo kotów rasowych, jak i nierasowych. Gdy problem ten zdiagnozowany zostanie u kota rodowodowego, jest on „wyłączany” z dalszej hodowli i krzyżówek. Nie oznacza to jednak dla zwierzaka końca, bo koty te doskonale rekompensują sobie brak słuchu poprzez inne zmysły i potrafią bardzo dobrze zaadaptować się do otoczenia.