Strona główna

Od lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia hodowcy kotów singapurskich starają się o to, żeby były one jak najmniejsze. Ich hodowla ograniczona jest wieloma restrykcjami formalnych i nieformalnych organizacji felinologicznych, które szczególną uwagę zwracają na linię genetyczną danego kota. Których zresztą i tak nie ma dużo, bo rasa jest – jak już wspominaliśmy – niezwykle rzadka. Krzyżowanie Singapury z każdą inną rasą (nawet z kotem abisyńskim czy z Burmą, od których krzyżówki koty singapurskie pochodzą) jest niedozwolone.

W bardzo duże zakłopotanie wprowadza hodowców kotów singapurskich choroba, która jest znana pod łacińską nazwą Uterine Inertia. Za słaba budowa mięśni rozrodczych (powstała głównie w wyniku słabego genotypu, który nie zdołał się jeszcze uodpornić na tego typu choroby) uniemożliwia wydanie młodych na świat. Choroba ta została rozpoznana u jednej z trzech kotek Toma i Hall Meadow i występuje u niektórych kotów rasy singapurskiej do dzisiaj. Jeśli lekarz odbierający płód w miarę wcześnie wykryje chorobę, może za pomocą cesarskiego cięcia uratować kotkę i jej dzieci.

Singapury cieszą się opinią kotów całkiem zdrowych i krzepkich.  Inne dziedziczone genetycznie choroby nie są znane hodowcom.