Strona główna

Czym wyróżnia się nasz Sfinks spośród reszty bezwłosego towarzystwa? Zacznijmy od tego, że Sfinks jest cięższy, niż mogłoby się wydawać. Koty bezwłose są, zdawałoby się, efemeryczne i bardzo lekkie. Otóż nie, są zaskakująco ciężkie. Kocury zazwyczaj osiągają wagę do 7 kilogramów, natomiast kocice są lżejsze i ważą do 4 kilogramów. Wpływ na to ma bardzo dobrze rozwinięta struktura mięśni – Sfinksy są bardzo dobrze umięśnione, co podkreśla jeszcze wyraźniej brak futra. Jeżeli chodzi o wielkość kota, to Sfinks należy do szerokiego grona kotów średniej wielkości. Jego ciało ma nieco komiczny (bo kosmiczny to na pewno!) wygląd. A mianowicie, brzuch Sfinksa jest całkiem pokaźny i wygląda, jakby nasz pupil zjadł właśnie porządny posiłek. Dodatkowo, jego klatka piersiowa również nie ustępuje wielkością. Jest bardzo dobrze wysklepiona i jej właściciel wygląda jakby tylko czekał na przypinanie kotylionów i odznaczeń na kocich wystaw. Za wygląd medal należy mu się na wejściu.

Głowa Sfinksa jest nieznacznie dłuższa, niż szersza. Jest to zmodyfikowany klin, w którym dostrzeżemy zaokrąglone kontury. A gdy spojrzymy na kota z profilu zauważymy także niewielki stop. Na twarzy kota zobaczymy przede wszystkim duże oczy, wystające kości policzkowe, no i uszy. Uszy wpisują się w ramy komiczno-kosmicznego wyglądu Sfinksa. Pozbawione owłosienia, szerokie u nasady górują nad kocią głową. Sprawiają wrażenie, jakby były doczepione i pasujące raczej nietoperzowi, niż kotu. Jednak te uszy (oraz nagość) określają tak Sfinksa, jak i pozostałe bezwłose rasy. Oczy Sfinksa również nie grzeszą małymi rozmiarami. Są szeroko rozstawione, o kształcie cytryny i nadają kotu naprawdę unikalnego i tajemniczego wyrazu. Kolorem cytryny jednak przypominać nie powinny. Barwa sfinksowych oczu to przede wszystkim zieleń i orzechowy brąz. Kolor oczu powinien idealnie współgrać z kolorem skóry.

Kocia głowa osadzona jest na mocnej i umięśnionej szyi. A na przeciwległym końcu kociego rozumku mamy proporcjonalny, giętki i zwężający się ku końcowi ogon. Ciało Sfinksa porusza się dzięki zgrabnym i ciekawym kończynom. A dlaczego ciekawym? Kończyny tego kota, tak jak całe ciało, są proporcjonalne i dobrze umięśnione. Tylne są nieco dłuższe od przednich, ale wszystkie cztery są smukłe i zgrabne. Szeroka klatka piersiowa sprawia, że przednie łapki są dość oddalone od siebie. Charakterystyczne są kocie stopy – palce szczupłe i długie, a wypukłe podbicia stóp sprawiają wrażenie, jakby kot ciągle unosił się na poduszkach powietrznych.

Sfinks jest kotem nagim. Próżno szukać u niego okazałej kryzy czy obfitych portek. Nie umniejsza to jednak jego uroku w najmniejszym stopniu. Spotkanie z ciepłą skórą Sfinksa zastępuje wszelkie braki. W dotyku jest niczym pokryta delikatnym meszkiem brzoskwinia. W połączeniu ze zwiększona temperaturą ciała, nasz pupil doskonale sprawdzi się w roli termofora w chłodne, zimowe dni. Sfinks to kot bez futra w tradycyjnym rozumieniu tego słowa. Jednak, gdy weźmiemy naszego kota pod lupę okaże się, że gdzieniegdzie – szczególnie w okolicach zewnętrznych części uszu, nosa oraz ogona – możemy zauważyć włosy w formie szczątkowej.

Faktura skóry Sfinksa w ogóle jest dosyć ciekawa. To koty ze zmarszczkami i fałdkami. W przypadku Sfinksa mamy przykład kociego „Przypadku Benjamina Buttona”, gdyż młode koty mają zmarszczek najwięcej. I najlepiej, aby wraz z rozwojem kota ten stan się utrzymał, albowiem im bardziej pofałdowany Sfinks, tym większa jego wartość hodowlana.

O powodzeniu na salonach i nie tylko decyduje także umaszczenie skóry naszego bohatera. Koty rasy Sfinks prezentują niemal całą znaną kocią gamę barwną. Możemy zatem podziwiać je ubrane w kolor czekoladowy, płowy, liliowy, niebieski, cynamonowy – jednokolorowe, z domieszką białego lub w umaszczeniu aguti. Spotkamy również Sfinksy rude i kremowe w szylkretach lub aguti, Sfinksy w umaszczeniu point i tabby point, także z elementami koloru białego. Jak widać – brak futra nie ma najmniejszego wpływu na atrakcyjność i różnorodność tej niezwykłej mruczącej istoty.