Strona główna

Na pierwszy rzut oka Sfinks Doński wygląda jakby natura obdarzyła go nadmiarem skóry i gdzieniegdzie po prostu nie miała co z tą skórą zrobić… Tak, w niektórych częściach ciała, szczególnie na głowie i tułowiu, skóra zabawnie marszczy się, miejscami zwisa i trzeba przyznać, że nieco postarza. Ale o żadnym botoksie i liftingu mowy być nie może, bo właśnie ta naga, pomarszczona skóra definiuje naszego bohatera. Ilość zmarszczek – im więcej tym lepiej – jest bardzo pożądaną cechą na wszelkich wystawach.

Koty rasy Sfinks wyglądają na nad wyraz delikatne i podatne na zranienie. To prawda, ale tyczy się bardziej charakteru, niż wyglądu. Sfinksy Dońskie, choć bezwłose, są kotami mocnymi i krzepkimi. Nie należą do bardzo ciężkich – ich przeciętna waga to 3 do 4 kilogramów, ale są stworzeniami muskularnymi. Brak futra pozwala dokładnie zobaczyć i ocenić, jak dobrze są umięśnione. Ciało Sfinksa Dońskiego jest smukłe i szczupłe. To samo tyczy się kończyn, które wyróżniają się stopami – dobrze zarysowane, z charakterystycznymi długimi palcami (z widocznymi błonami pomiędzy), określanymi mianem „monkey fingers”, czyli małpimi palcami. I rzeczywiście, Sfinks Doński ma bardzo ludzkie, człekokształtne kończyny.

Wspomnieliśmy już co nieco o głowie Sfinksa Dońskiego i warto rozszerzyć tę wiedzę. Kufa kota wydaje się duża, ale to raczej efekt braku owłosienia, niż zaburzenia proporcji budowy. Tego Sfinksowi odmówić nie można, bo zbudowany jest zgrabnie i harmonijnie. Ale powróćmy do głowy. Kształtem przypomina trójkąt. Ma dobrze zarysowane poduszki wąsów (wibrysy ma kręcone), kości policzkowe i łuki brwiowe są także bardzo wyraźne. Oczy naszego Sfinksa są w kształcie lekko skośnego migdała i mogą przybierać najróżniejsze kolory. Tym co, oprócz nadmiernego pomarszczenia, wyróżnia z tłumu głowę kota z Rostowa, są duże uszy. Rozstawione szeroko, zakończone owalnie, swoją zewnętrzną krawędzią są jakby naturalnym przedłużeniem głowy. Przypominają uszy nietoperza, a gdy spojrzymy na nie pod światło, sprawiają wrażenie przezroczystych. Natomiast nos Sfinksa jest prosty i ze słabo widocznym stopem.

Skoro już porównujemy Sfinksa Dońskiego do innych zwierząt to kolejnym ciekawym przykładem może być ogon kota, który nie uniknie porównań do ogona szczura. Jest tak samo cienki i owalnie zakończony.

Opisując kota rasy Sfinks Doński nie sposób nie wspomnieć o jego skórze. Brak futra (lub jego minimalna ilość) sprawia, że wszelkie wzory na skórze kota są doskonale widoczne. A tych wzorów i kolorów ma wiele. Możemy spotkać Sfinksa Dońskiego białego, czarnego, bikolorowego, o umaszczeniu aguti, czyli dzikim, w różnych szylkretach. Po urodzeniu u niektórych kociąt (cecha ta zaczyna powoli zanikać, bo niedopuszcza się już do krzyżowania z innymi „owłosionymi” rasami) możemy zobaczyć delikatne futro. Ale przed ukończeniem roku Sfinks Doński zawsze staje się kotem nagim.

Niemniej jednak, co będzie widoczne w standardzie FIFe, istnieje pewne rozróżnienie wewnątrz rasy. Sfinksy Dońskie mogą być zupełnie nagie, z delikatnym, około 2 milimetrowym meszkiem (w dotyku są jak zamsz) lub typu brush – z widocznym futrem, ale także z bezwłosymi plackami, szczególnie na głowie. Jednak przeważają koty nagie, których skóra w dotyku jest miękka, elastyczna i bardzo ciepła. Bo należy wspomnieć, że Sfinksy Dońskie (tak jak wszystkie koty bez futra lub z jego zmniejszoną ilością) mają podwyższoną temperaturę ciała. Dzięki temu mamy w domu naturalną farelkę i całodobowe źródło łagodzącego objawy osteoporozy leku. Tak, tak – rosyjscy naukowcy są zdania, że ich rodzime mruczki są wskazane jako naturalny inhibitor tej choroby. Ale nie od dzisiaj wiadomo, że koty – wszelakiej maści – są lekiem na całe zło…