Strona główna

Kurylskie bobtaile są kolejnymi kotami, obok japońskiego bobtaila i jeszcze kilku naturalnych ras, które mogą poszczycić się nietypowym ogonem. Można usłyszeć wiele głosów mówiących, że za obie mutacje kręgów ogonowych odpowiedzialne są inne geny, że to japoński bobtail jest tym oryginalnym. Jednak po przestudiowaniu anatomii ogona obu bobtailów nie ulega wątpliwości, że mają więcej podobieństw niż różnic. To kwestia polemiczna. Oficjalnie, zgodnie z ustaleniami organizacji felinologicznych, kurylski bobtail i japoński bobtail to dwie odrębne rasy. Dzisiaj jednak naszym bohaterem jest „pogromca niedźwiedzi”, czyli bobtail z Wysp Kurylskich. Przybliżmy zatem jego sylwetkę.

Kurylski bobtail jest kotem średniej wielkości, ale spotkamy także i większe okazy. Szczególnie, gdy mówimy o kotach wystawowych i już udomowionych. Lata hodowli sprawiły, że obecnie koty te są nieco większe, niż ich pierwsi udomowieni przodkowie. To koty mocne i krzepkie, co doskonale sprawdza się w naturalnym środowisku Wysp Kurylskich. W tym przypadku nie możemy raczej mówić o orientalnym typie budowy. Ich ciała są muskularne i bardzo dobrze zbudowane.

Nie można jednak powiedzieć, że są ociężałe i nieporadne. O nie! Kurylski bobail to kot o bardzo eleganckiej budowie. Ma ładnie zbudowany, zwarty tułów. Średniej długości, owalne łapy, gdzie (podobnie jak u japońskiego imiennika) tylne kończyny są nieco dłuższe od przednich. Ale to nie zaburza profilu kształtnej sylwetki. A w tą pełną gracji całość doskonale wpisuje się głowa. Wpisana w trapez o lekko zaokrąglonych końcach, jest szeroka w okolicach brody i policzków. Oczy, mimo braku tajemniczych orientalnych konturów, oczarowują migdałowatym kształtem. A gdy dodamy do tego ich kolory – od różnych wariacji żółtego po głęboką zieleń – otrzymujemy naprawdę piękny obrazek. Uszy kota kurylskiego są osadzone wysoko. Są otwarte na dźwięki i sprawiają wrażenie, jakby rejestrowały każdy szmer otoczenia. Ale to chyba nic dziwnego, biorąc pod uwagę ich naturalne środowisko…

A teraz słów kilka o pełnym uroku i indywidualizmu zakończeniu kota kurylskiego, czyli o jego ogonie. Tak, jak w przypadku bobtaila z Japonii tak i u bobtaila z Kuryli forma ogona jest niepowtarzalna i specyficzna dla każdego kota. To ich linie papilarne. Różnicę powodują kształty, jakie przybierają kręgi ogonowe. Po ustaleniach komisji złożonej międzynarodowych ekspertów felinologów, którzy spotkali się w Moskwie w 2001 roku, możemy mówić o czterech podstawowych typach budowy ogona: „snag”, „whisk”, „spiral”, „delayed bobtail”. W każdym z typów chodzi o sposób, w jaki skręcone są kręgi i ile kręgów bierze w tym skręceniu udział.

W typie snag, czyli haczykowym, możemy mówić o 2 do 8 kręgów, ale niejednokrotnie spotyka się zrosty z 1 do 2 kręgów. Kręgi zrośnięte są ze sobą na sztywno, w dotyku dając wrażenie jednolitej guzkowatej masy. Typ spiralny (spiral) uważany jest za najpiękniejszy i tym samym jest najbardziej pożądany przez hodowców. Składa się z 5 do 10 kręgów, które wywijają się lub skręcają w różne strony. Mogą być w formie przypominającej znak zapytania; mogą wyglądać jak muszla ślimaka albo jak zawijas. W przypadku spirali kręgi nie tworzą już tak zbitej struktury. Kot jest w stanie machać częścią ogona, co nie było możliwe w poprzednim typie.

Kolejny typ ogona – whisk, czyli miotełka (w wolnym tłumaczeniu) to całkiem długi okaz. Składa się z 5 do 15 kręgów i osiąga 2/3 długości ogona w normalnym wydaniu, czyli około 5 do 13 centymetrów. A należy pamiętać, że standardowa długość ogona kurylskiego bobtaila to od 3 do 8 centymetrów (nie wliczając w to futra). Ten typ ogona jest już mniej pożądany, gdyż wygląda prawie jak normalny ogon.

Czwartym rodzajem jest, tzw. delayed bobtail, czyli zredukowany bobtail. W tym przypadku ogon na początku rośnie zupełnie normalnie, mniej więcej do 5-7 kręgu. Później zaczynają się konstrukcyjne wariacje. Koniec ogona tworzy dziwne spirale i zygzaki. Z wiekiem także początkowe kręgi ulegają deformacji. Najczęściej wywijają się do góry, tworząc kształt przypominający wiewiórczą kitę. Generalnie, to połączenie prostych i zdeformowanych kręgów potrafi stworzyć naprawdę fantazyjne kształty (co jest znamienne dla pierwszych pokoleń matek z normalnymi ogonami). Niestety, nie są doceniane i mile widziane przez hodowców i ekspertów na wystawach.

Kurylski bobtail spotykany jest w dwóch odmianach – krótkowłosej i długowłosej. Obie okrywy włosowe możemy podziwiać właściwie we wszystkich kolorach, z wyjątkiem odmian typu colourpoint, cynamonowego, liliowego, płowego, czekoladowego. Natomiast bardzo mile widziane są odmiany aguti i pręgowane.

Za takie, a nie inne futro bobtaila z Wysp Kurylskich w głównej mierze odpowiedzialny jest klimat, jaki na tych wyspach panuje. A nie można powiedzieć, by był przyjazny… Długie, srogie zimy, siarczyste mrozy i, na domiar złego, krótkie okresy letnie – to musiało mieć oddźwięk w charakterze futra. Futro kurylskiego bobtaila ma klasyczna budowę i składa się z 3 części: podszerstka, warstwy pośredniej (tzw. awn hair) i warstwy zewnętrznej, ochronnej.

Kot kurylski krótkowłosy ma miękki, ale umiarkowany podszerstek, który jest dobrą ochroną przy niskich temperaturach. Futro środkowe jest zbite i mocne, a zewnętrzna okrywa – dobrze wykształcona – stanowi piękne zwieńczenie całości. Należy wspomnieć, że futro tych kotów ma różną długość w poszczególnych częściach ciała – jest nieco dłuższe na podbrzuszu i w tylnej części kota. Ale oczywiście, futro kota długowłosego prezentuje się zupełnie inaczej, choć budową nie odbiega od poprzednika. Tutaj warstwa zewnętrzna jest delikatna i dłuższa. Podszerstek jest także odpowiednio lżejszy. Jednak całość daje piękny obrazek, bo kurylski długowłosy to nie lada wystawowa gratka. W pełnej krasie kot ten dumnie nosi piękną kryzę i okazałe portki, co przy rosyjskiej aurze jest wielce pożądane.