Strona główna

Dla mieszkańców Japonii wygląd ich narodowego skarbu nie jest niczym nadzwyczajnym. Ot, kot bez ogona, jeden z wielu na ulicy… Może i tak, ale ten kot ma w sobie jakiś magnes, tajemnicę, którą chce się poznać. I większość z nas może tylko pozazdrościć Japończykom możliwości obcowania na co dzień z tym pięknym stworzeniem…

Jakie są Bobtaile? To koty spod znaku tao, z których emanuje harmonia. Z racji pochodzenia są kotami o orientalnym typie budowy. Ich ciało jest średniej wielkości, smukłe i dobrze umięśnione, nie grzeszące ciężarem. Przeciętny kocur waży około 4 kilogramów, natomiast kotka około 3. Patrząc na profil kota zauważymy, że tworzy on dość zgrabny prostokąt. Ciało nie jest ani za grube, ani za chude – pełna harmonia… Niewielki dysonans idealnych proporcji powodują tylne nogi – nieco dłuższe od przednich. Ma to bezpośredni wpływ na sposób poruszania się kota, który w czasie chodu lekko podskakuje. W najmniejszym jednak stopniu nie umniejsza to jego dostojności i elegancji ruchów.

Piękno budowy i kształtów kota japońskiego dodatkowo podkreśla futro. Jest delikatne, jedwabiste i miłe w dotyku. Dzięki niezbyt obfitemu (właściwie minimalnemu) podszerstkowi, przylega do ciała kota, ładnie uwydatniając zgrabne kształty. Najpopularniejszym umaszczeniem Maneki Neko jest trójbarwny calico (kaliko), czyli szylkret w połączeniu z białym kolorem (biało-rudo-czarny). W Japonii umaszczenie to określane jest wspomnianym już mianem Mi-Ke, czyli trzy włosy (trzy futra). I właśnie w tym kolorze spotkamy najwięcej figurek i pamiątek przedstawiających japońskiego Kota Powitalnego. Innymi możliwymi wariantami kolorystycznymi Babtaili są odmiany jednobarwne: czarne, białe, rude; dwubarwne, szylkretowe, pręgowane. Natomiast niewskazane (z punktu widzenia hodowlanego) są odmiany typu colourpoint (typ syjamski), agouti, liliowe, czekoladowe.

Stylistykę taoistyczną wraz z jej orientalną nutą widać także w budowie głowy Maneki Neko. Ma charakterystyczny trójkątny kształt. Gdy przyjrzymy się nieco dokładniej zauważymy, że tworzy ona trójkąt równoramienny. Podkreślają go duże, szeroko rozmieszczone uszy, które z podstawą czaszki tworzą kąt prosty. Uszy są czujne i otwarte na świat. Trójkąt głowy zamyka dobrze zarysowany podbródek. Zwierciadła ich duszy, czyli oczy, są wyraźnie, duże i owalne. Ich kolory są adekwatne do koloru futra. Najczęstszą i najbardziej charakterystyczną barwą jest złoto i odcienie miedzi. Niemniej jednak nie zdziwmy się, gdy zobaczymy Bobtaila z oczami niebieskimi lub o różnych kolorach tęczówek. Jest to znamienne dla hodowli ze Stanów Zjednoczonych.

A teraz crème de la crème, swoiste spécialité de la maison japońskiego bobtaila, czyli ogon. Tak jak każdy z nas ma inne linie papilarne, tak każdy Maneki Neko ma niepowtarzalny ogon. Choć, oczywiście, biologiczne przyczyny budowy ogona u wszystkich kotów tej rasy są takie same. A mianowicie – skrócony ogon to wynik mutacji genowej. Ta wada genetyczna powoduje zredukowanie długości kręgów ogonowych. Przeciętna długość bobtailowego ogona to od 5 do 8 centymetrów. Chociaż zdarzają się koty o ogonach do 13 centymetrów. Ta kocia duma i przekleństwo zarazem pełne jest skrętów, węzłów, zagięć. Dlaczego przekleństwo…? Nietypowa anatomia nie pozostaje to bez wpływu na samopoczucie kota. Poruszanie takim ogonem sprawia mu ból, z którym niestety musi borykać się do końca życia.

W tym miejscu należy także wyjaśnić pewne nieścisłości dotyczące nazwy naszego bohatera. Nazwa japoński Bobtail została nadana przez Amerykanów. To oni zapoczątkowali hodowlę tych kotów, a przez to cały świat mógł dowiedzieć się o istnieniu tak niezwykłych stworzeń. Małe zamieszanie wprowadza drugi człon nazwy – Bobtail, gdyż nie do końca oddaje specyfikę tego kota (stąd też wynikają nasze wcześniejsze sympatie dla pierwotnej, japońskiej nazwy tej rasy, czyli Maneki Neko). Bobtail w dosłownym tłumaczeniu znaczy „krótko ucięty ogon”, a w przypadku naszego Japończyka o ucięciu mowy być nie może. Kości w ogonie są zredukowane w naturalny, a nie mechaniczny sposób.

Na charakterystykę ogona składa się nie tylko jego wnętrze, ale także i zewnętrze. Okrywa włosowa w okolicach zadnich jest nieco dłuższa, przez co ogon wygląda niczym mały pompon. Kota japońskiego często porównuje się do królika, bo połączenie takiego ogona i wspomnianego lekkiego podskakiwania w czasie chodzenia nie pozostawia wiele możliwości do innych skojarzeń. Ale wszystko się zgadza – królicza łapka i uniesiona łapka Maneki Neko to symbole szczęścia.