Strona główna

Co możemy powiedzieć o wyglądzie świętego kota? Koty birmańskie to koty średniej wielkości. Przeciętna waga kocura to 7, 8 kilogramów. Kotka może osiągnąć wagę od 3 do 4,5 kilograma. Nie są to zatem wybitnie ciężkie stworzenia. Są jednak muskularne, choć ilość futra trochę uniemożliwia dostrzeżenie rzeźby mięśni. Ciało kota jest wydłużone, osadzone na krótkich, mocnych i pewnych nogach. W tułowiu robi się nieco krępe.

Należy zauważyć, że Birma – pomimo swojego azjatyckiego rodowodu – nie ma typowo orientalnej, smukłej budowy. Nie zmienia to jednak faktu, że Birma to bardzo zgrabny i proporcjonalny kot. Poszczególne części jego ciała ładnie i harmonijnie ze sobą współgrają, począwszy od uroczej głowy na zawadiackim ogonie skończywszy.

Głowa kota ma kształt trójkąta równoramiennego o delikatnie zaokrąglonych kątach. Jest prawie tak samo szeroka, jak długa. Lecz dla wprawnego oka hodowcy będzie jasne, że głowa jest nieco dłuższa, niż szersza, zachowując proporcje w stosunku 5:4. Uszy birmańskie są szerokie u nasady i zaokrąglone na końcach. Są piękne i kształtne, jednak to nie one przyciągają zachwycone spojrzenia ludzi. Tym, co zachwyca w wyglądzie Birmy są oczy. Duże, lekko owalne, osadzone są dosyć szeroko na kufie i… zniewalają kolorem. I w sumie to nic dziwnego – przecież to kolor oczu bogini… Głęboki odcień szafiru – taką barwę zobaczymy u ciemniej umaszczonych Birm. U tych jaśniejszych oczy także są jaśniejsze w swej szafirowej barwie. Generalnie, kolor oczu współgra z kolorem futra. Dla tych, którzy są już opiekunami Birmy jasne jest, że te kocie oczy mówią. Są pełne wyrazu i emocji, z których nasz bohater słynie. Ale to opiszemy w dziale przybliżającym birmańską psyche.

Co jeszcze zasługuje na uznanie przyszłego hodowcy, oprócz całej Birmy? Charakterystyczny jest koci nos. Określany jest mianem „rzymskiego” (choć kot to iście azjatycki), czyli jest nosem szerokim z delikatnym garbem, ale bez stopu – jedynie z lekkim wgłębieniem.

Na uwagę zasługuje również ogon. Nie jest specjalnie długi i po zgięciu raczej nie sięgnie kocich łopatek. Ale nic to, bo nadrabia wyglądem. Jest puszysty i przypomina śliwkę. Jednak Birma zdaje się nie słyszeć tych porównań i prawie zawsze nosi swój ogon w górze. Dumnie i z gracją, przekonana o swojej wyjątkowości. I słusznie! Ogon, choć wieńczy kocie ciała, nie wieńczy jednak opisu naszego bohatera.

Tym, co dopełnia całości jest umaszczenie. Przy okazji opisywania legendy świętego kota, już nieco wspomnieliśmy o specyficznym kolorze jego futra. To jeden z wyróżników tej rasy – w skrócie można powiedzieć, że to kot z rękawiczkami, skarpetami i ostrogami. Birma jest bardzo harmonijny, także w przypadku umaszczenia. Na tułowiu futro jest jaśniejsze – od kremowego do złotego, niczym Złota Bogini. I podobnie, jak ustaliła kiedyś Tsun Kyan-kse – łapy, ogon, pyszczek i uszy Birmy są ciemniejsze i kontrastują z kolorem tułowia. Możemy wyróżnić kilka podstawowych kolorów oznaczeń: niebieski, kremowy, ciemnobrązowy (prawie czarny), liliowy, rudy, czekoladowy. Do tego dochodzą szylkrety, czyli szylkret liliowy, ciemnobrązowy (czarny), czekoladowy i niebieski.

Koty birmańskie mają morfologię umaszczenia, która jest specyficzna dla rasy i, można rzec, jest jej wizytówką. Mamy tu na myśli wspomniane ostrogi, skarpetki (lub inaczej „buty”) i rękawiczki. Powinny przybierać ściśle określone formy i proporcje. Ale o tym dokładniej przeczytają Państwo w standardzie rasy . Teraz wspomnimy tylko, że są (powinny być) zawsze śnieżnobiałe (jak pierwotne umaszczenie świątynnych kotów), a ostrogi przybierają kształt odwróconego V (podobnie, jak znaczenie na twarzy Ragdolla).

Kilka słów o strukturze futra kota birmańskiego. Należy on, według standardu FIFe, do kotów półdługowłosych, jednak jego futro nie jest aż tak długie, jak np. Maine Coona czy Norwega. Jednak podobnie jak u nich, na szyi formuje kryzę, a na tylnych łapach portki. W przeciwieństwie do wymienionych krewniaków, Birma nie ma dużej ilości podszerstka, przez co warstwa okrywowa jest silna, lśniąca, w dotyku jedwabista. Futro Birmana jest takie w sam raz – ani za długie, ani za krótkie. Ani za bardzo nie przylega, ani zbytnio nie odstaje. Jest akurat, aby – gdy kot dumnie przechadza się po swoich włościach – jego futro ożywało i pięknie powiewało w rytm kociego chodu.