Strona główna

Co nieco już wiemy o pochodzeniu Ocicata (lub jak kto woli Ocikata). Wiemy, że jest krzyżówką trzech różnych kocich ras. Nie wiemy jednak, że celem tej krzyżówki był zupełnie inny kot.

Pani Virginia Daly, znana i doświadczona hodowczyni z Michigan, chciała uzyskać Syjama o umaszczeniu abisyńskim. Na początku zatem materiałem genetycznym posłużył kocur abisyński i kocica somalijska (domieszka krwi i genów trzeciej rasy na razie nie wchodziła w grę). Po kilku krzyżowaniach i próbach uzyskania upragnionego kota, w kolejnym miocie pani Daly dostrzegła mały oryginał. Kociak wyróżniał się spośród reszty rodzeństwa pięknymi cętkami na futrze koloru kości słoniowej. Na pierwszy rzut oka nowy mieszkaniec przywodził na myśl dziko żyjących przedstawicieli kociej rodziny. Córka hodowczyni szybko dostrzegła podobieństwo oseska do dzikiego Ocelota i nadała kociakowi dumne miano Ocicata. Ale niestety, pomimo całego swojego uroku i nietuzinkowości, Tonga (bo takie dano mu imię) nie był Syjamem o umaszczeniu kota abisyńskiego. Niestety – nieświadomego faktu, że mógłby stać się ojcem założycielem nowej dynastii – Tongę wykastrowano i sprzedano jako zwierzaka domowego. A było już tak blisko…

Natura najlepiej wie, kiedy jest najodpowiedniejszy czas na ukazanie światu kolejnego ze swoich cudów. I najwyraźniej rok urodzenia pierwszego Ocicata, czyli 1964, nie był właściwym dla debiutu nowej rasy. Jednak – co się odwlecze, to nie uciecze! Przypadkowe zdjęcie pierwszego kota Ocelota w gazecie zainteresowało pewnego miłośnika kotów, genetyka Dr. Clyde’a Keelera. Naukowiec chciał rozpocząć program hodowlany ukierunkowany na stworzenie „dzikich” kotów domowych. I chciał, aby to właśnie Tonga stał się protoplastą nowej linii. Niestety, kastracja zaprzepaściła te plany. Ale pani Daly nadal miała rodziców Tongi. Koty nie próżnowały, bo wkrótce na świat przyszedł nowy miot, a pośród niego – a jakże – kolejne Ocikocię. Teraz można było rozpocząć rejestrację i wprowadzanie na salony wystawowe przedstawiciela nowej, dzikiej rasy kota domowego. Cała procedura – wypracowanie standardu i oficjalne uznanie rasy – zajęła jednak około 20 lat.

Wspomnieliśmy, że Ocicat to wypadkowa trzech ras. Do kota abisyńskiego i syjamskiego dołączono kota Amerykańskiego krótkowłosego. Jego zadaniem było umocnienie budowy ciała Ocicata, dodanie mu krzepkości, a także urozmaicenie gamy barwnej futra. Efekt uzyskano, a dodatkowym zyskiem mieszanki genów okazało się być bardzo dobre zdrowie kotów rasy Ocicat.
W roku 1986 zamknięto program krzyżowania z kotami syjamskimi i Amerykańskimi krótkowłosymi. Ocicaty były już na tyle mocną i stabilną rasą, że w 2005 roku zaprzestano także krzyżówek z Abisyńczykami (choć w Wielkiej Brytanii wciąż można uzupełniać pulę genową krzyżówkami z kotami abisyńskimi).

W roku 1987 rasa Ocicat została oficjalnie uznana w Stanach Zjednoczonych przez CFA (The Cat Fanciers’ Association). Od tego momentu popularność nowej rasy zaczęła systematycznie wzrastać. W 1988 roku pierwsze koty zawędrowały na Stary Kontynent, a dokładnie do Wielkiej Brytanii (do naszego kraju Ocicat zawitał w 1997 roku). FIFe uznało rasę w 1992 roku.

Europa również okazała się być podatnym gruntem dla uroku nowej rasy. Jednak europejska popularność nie może równać się z tą w kolebce Ocicata, czyli Stanach Zjednoczonych. Tam Ocicaty to jedna z najchętniej i najczęściej hodowanych ras kota domowego. Nie powinno to dziwić, gdyż wielu z nas – kocich zapaleńców – nie raz marzyło o tygrysie, leopardzie lub ocelocie w zaciszu domowych pieleszy. Ocicat to możliwość obcowania z kotem, który choć trochę przybliży nam dzikość natury…