Strona główna

CHOROBY KOTÓW: Panleukopenia

CHOROBY KOTÓW: Panleukopenia

To zachorowanie jest wyjątkowo zaraźliwe i w większości przypadków niestety kończy się śmiercią. Choroba wywoływana jest przez wirus FPV (feline panleukopenia virus) z grupy parwowirusów. Nie jest on niebezpieczny dla ludzi. Nazwa choroby pochodzi od znacznego spadku ilości białych krwinek podczas jej trwania.

Zakażenie

Koci tyfus przenosi się z zarażonego zwierzęcia na zdrowe, najczęściej podczas bezpośredniego kontaktu (w czasie zabawy, w trakcie wspólnego jedzenia, korzystania z jednej kuwety). Kontakt jednakże nie musi być bezpośredni – wystarczy, że kot położy się na legowisku, z którego korzystał nosiciel wirusa. Łatwo o tę chorobę wtedy, kiedy koty spędzają dużo czasu poza domem, nie są jednak do końca bezpieczne, nawet jeśli są kotami niewychodzącymi. Mogą zarazić się poprzez skażone przedmioty (jak np. obuwie lub odzież właściciela) lub w lecznicy weterynaryjnej (lekarze weterynarii bardzo często zwracają uwagę na ryzyko zakażenia tym parwowirusem w lecznicach). Parwowirusy są bardzo odporne na ekstremalne temperatury, dlatego też należy uważać na nasze koty szczególnie w okresie jesiennym i wiosennym. Możliwe jest również przeniesienie wirusa FPV przez pasożyty, np. pchły.

Jest to choroba wysoce zakaźna, wirusy ją wywołujące mogą przetrwać poza organizmem kota od kilku miesięcy do nawet roku. W ramach profilaktyki (ale także i prewencji) odkaża się skażone przez chore zwierzęta pomieszczenia. Jest to niestety trudne, czasochłonne i wymaga specjalnych preparatów – płynów dezynfekujących zabijających parwowirusa czy lamp UV. Jeśli podejrzewamy, że nasz pupil mógł się zarazić parwowirusem, musimy zadbać w największym stopniu o czystość w miejscach, gdzie nasz kot przebywa najczęściej (np. miejsca, gdzie lubi spać). Codzienne staranne czyszczenie kuwety oraz miseczek, z których kot je, musi się rutyną. To samo dotyczy pokarmu – odpowiednia dieta, świeże i sprawdzone mięso oraz posiłki bogate w warzywa i wartości odżywcze mogą w pewnym stopniu uodpornić organizm kota na działanie tych uciążliwych wirusów.

Okres wylęgania choroby (czas od zarażenia do pojawienia się pierwszych objawów) trwa 1-2 tyg. Choroba rozwinie się bardzo szybko jeśli zarażeniu ulegnie bardzo młody kociak lub kot osłabiony, który nie jest „osłonięty” przed wirusem szczepionkami oraz czystym otoczeniem. U kociąt może także wystąpić bezobjawowy, nagły zgon. W ostrym przebiegu śmierć następuje najczęściej w 3–5 dniu choroby. Nieleczoną panleukopenię przeżywa około 10% kociąt i 25% kotów dorosłych. Leczenie weterynaryjne zauważalnie zmniejsza śmiertelność choroby.

Kliniczne symptomy choroby

Ilość i stopień nasilenia objawów zależą w dużej mierze od wieku kota. Do najczęstszych symptomów zaliczane są:

• ospałość, apatyczność, depresja
• brak apetytu, wychudzenie
• ból brzucha
• wysoka gorączka (40-42 stopnie)
• nietypowe dźwięki przypominające bulgotanie, dobiegające z kociego brzucha
• obniżona ilość białych krwinek
• obfite biegunki (czasem zabarwione krwią)
• wymioty

Ważne są także informacje o zainfekowaniu parwowirusem podczas ciąży. Jeśli kotka w ciąży zostanie zarażona parwowirusem, to także jej płód będzie zarażony; efektem tego jest w zdecydowanej większości przypadków albo poronienie, albo urodzenie martwych kotków. Kociaki, które jednak przeżyły w brzuchu zainfekowanej matki, urodzą się w jakimś stopniu upośledzone neurologicznie – najczęściej obserwowana jest ataksja (tzw. niezborność ruchów), która jest manifestacją jednej z licznych chorób centralnego układu nerwowego. Koty z ataksją przez okres całego życia będą się potykały, a ich głowy mogą często wpadać w spazmatyczne, niekontrolowane ruchy.

Zapobieganie

Obecnie najlepszą ochroną przed parwowirusami jest szczepionka. Program szczepienia jest obowiązkiem każdego hodowcy i moralnym obowiązkiem każdego właściciela kota. Ale oprócz tego, aby uniknąć nieprzyjemnych i bolesnych konsekwencji, nie należy zapominać o dbaniu o czystość i higienę w miejscach, gdzie nasz kot najczęściej przebywa.

Leczenie

Koci tyfus leczy się antybiotykami (ochrona osłabionego organizmu przed kolejnymi zakażeniami bakteryjnymi), podaje się także witaminę C i witaminy z grupy B. Bardzo ważne jest także leczenie objawowe, gdyż kociaki umierają w większości przypadków z powodu odwodnienia:
podawanie dużej ilości płynów (jeśli kot nie jest w stanie pić sam, podajemy mu płyny za pomocą strzykawki)
kroplówki z elektrolitami (przy dłuższym chorowaniu stosuje się także odżywianie dożylne)
środki hamujące biegunkę i wymioty
środki pobudzające reakcje odpornościowe organizmu

Należy także zwracać baczną uwagę na temperaturę kota – jeśli nagle zacznie spadać, musimy zadbać o ogrzanie zwierzęcia (pomocne będą ciepłe koce lub termofory).

MI