Strona główna

Bezkarne wyrzucanie kotów wolno żyjących

Kot wolnożyjący

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (dalej zwaną „Ustawą”), Dz.U. 1997 Nr 111 poz. 724 z późn. zm. - każde zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę.

Ustawa reguluje postępowanie ze zwierzętami:  domowymi, gospodarskimi, wykorzystywanymi do celów rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, sportowych i specjalnych, utrzymywanymi w ogrodach zoologicznych, wolno żyjącymi (dzikimi), jaki i obcymi w faunie rodzimej. „Zwierzęta domowe” to zwierzęta tradycyjnie przebywające wraz z człowiekiem w jego domu lub innym odpowiednim pomieszczeniu, utrzymywane przez człowieka w charakterze jego towarzysza (art. 4 pkt 17 Ustawy). „Zwierzęta wolno żyjące (dzikie)” to zwierzęta nieudomowione żyjące w warunkach niezależnych od człowieka (art. 4 ust 21 Ustawy).            

Ustawa nie odnosi się do  tzw. zwierząt domowych, jak kot czy pies, dzikich i wolno żyjących np. w środowisku miejskim.  Generalnie nie są to zwierzęta bezdomne (art. 4 pkt 16 Ustawy), tj. zwierzęta domowe lub gospodarskie, które uciekły, zabłąkały się lub zostały porzucone przez człowieka, a nie ma możliwości ustalenia ich właściciela lub innej osoby, pod której opieką trwale dotąd pozostawały, wobec których władze gmin mają określone w Ustawie obowiązki (art. 11 Ustawy). Często jednak, z uwagi na problemy związane z funkcjonowaniem  tych zwierząt w mieście, brakiem akceptacji na ich przebywanie na posesji czy w piwnicy nieruchomości  oraz brakiem przepisów dotyczących takiej grupy zwierząt, zwierzęta te są uznawane za zwierzęta bezdomne. Przy takim założeniu, niektóre gminy  na wniosek właściciela nieruchomości lub zarządcy nieruchomości czasami  podejmują działa polegające na wyłapywaniu tych zwierząt o ile posiadają niezbędne na to środki.

W powyższej sytuacji warto zapoznać się ze stanowiskiem Komisji Dialogu Społecznego ds. Ochrony Zwierząt działającej przy Biurze Ochrony Środowiska Urzędu m.st. Warszawy wyrażonym w formie uchwały z dnia 8.10.2009 r. w sprawie bytowania kotów wolno żyjących na terenie m.st. Warszawy, która  przyznaje kotom dziko żyjącym, np. w piwnicach, status zwierząt wolno żyjących (dzikich) w rozumieniu Ustawy .  Uchwała została podjęta na wniosek Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce Oddział w Warszawie.

Uchwała poniżej:

Przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt przewidują w przypadku naruszenia zakazów lub nakazów określonych w rozdziale 11 odpowiedzialność karną. Niestety określone w art. 1 Ustawy „powinne zachowanie” nie jest obwarowane wprost żadną sankcją karną. Podstawą do dochodzenia ukarania może być ewentualnie art. 35 ust 1 Ustawy - Kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art. 34 ust. 1-4, albo znęca się nad nim w sposób określony w art. 6 ust. 2.

Przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności m.in.:

art. 6 ust 2 pkt 1) -  umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia, niestanowiące dozwolonego prawem zabiegu lub doświadczenia na zwierzęciu;

art. 6 ust 2 pkt 4) - bicie zwierząt przedmiotami twardymi i ostrymi lub zaopatrzonymi w urządzenia obliczone na sprawianie specjalnego bólu, bicie po głowie, dolnej części brzucha, dolnych częściach kończyn;

art. 6 ust 2 pkt 9) - złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt;

art. 6 ust 2 pkt 10) - utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego niechlujstwa oraz w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji.

W wyniku zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa w ramach czynności wyjaśniających czy istnieją podstawy do sporządzenia aktu oskarżenia oraz zebrania niezbędnych danych do jego sporządzenia będą ustalane przez policję okoliczności i zbierane dowody dotyczące znęcania się na zwierzętami.

O popełnieniu przestępstwa wskazanego w art. 35 Ustawy może zawiadomić  organizacja społeczna, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt(art. 39 Ustawy). 

Tym samym, w powyższej sytuacji wskazane by było zawiadomienie odpowiedniej organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt. Organizacje te, na podstawie art. 40 Ustawy, mogą współdziałać z właściwymi instytucjami państwowymi i samorządowymi w ujawnianiu oraz ściganiu przestępstw i wykroczeń określonych w Ustawie. Organizacja ta dysponując odpowiednim doświadczeniem i wiedzą, będzie mogła zastosować odpowiednie rozwiązanie do zaistniałego konfliktu .