Strona główna

Koty długowłose

Kot długowłosy

Skąd się więc się koty o pięknym długim futrze? Teorii jest wiele. Jedna z nich, dotycząca długowłosych kotów perskich, mówi, że pochodzi on z krzyżówek między manulem a jakimś bliżej niesprecyzowanym wymarłym gatunkiem. Manul, który został odkryty w XVIII wieku na północ od Morza Kaspijskiego przez niemieckiego przyrodnika Petera Simona Pallas (stąd też często nazywany jest kotem Pallasa) ma nieco dłuższą sierść niż inne dzikie gatunki. Ma go ona chronić przed zimnem panującym w Azji Środkowej. Pallas zaobserwował, że azjatyckie „dzikusy” mogą mieć potomstwo z kotami domowymi. I tak powstała teoria, że persy swoją sierść odziedziczyły po swoich dzikich kuzynach manulach.

Są jednak koty, które swoich bujnych i długich włosów nie zawdzięczają żadnym krzyżówkom, a warunkom klimatycznym krajów, z których pochodzą. Przykładem może być rasa maine coone pochodząca z północnego rejonu Stanów Zjednoczonych, gdzie średnia roczna temperatura w styczniu wynosi
-20°C, a w lipcu 18°C. Bliższym nam terytorialnie przykładem jest kot norweski leśny, którego ojczyzną jest Skandynawia. Tam średnia roczna temperatura wynosi 3-4°C. W ramach ochrony przed mrozem kot, jako istota inteligentna, znalazł rozwiązanie w postaci długiego futra. Jednak długość futra maine coona czy norwega nie jest w stanie przekonać Anglików, którzy uparli nazywać się je kotami półdługowłosymi.

W Europie koty długowłose typu perskiego lub angorskiego pojawiły się już około XVI wieku. Uwielbiane przez arystokrację włoską i francuską zwane były rasami chińskimi, indyjskimi, rosyjskimi lub azjatyckimi. Posiadanie kota długowłosego było symbolem prestiżu. Większość kotów długowłosych nie tylko miało swoich opiekunów, ale także osobisty personel mający zajmować się ich czesaniem.

Wielcy miłośnicy kotów królowa Wiktoria i jej syn Bertie, bardziej znany jako król Edward VII, wprowadzili modę oraz same koty długowłose na salony Brytyjczyków na początku XX wieku. Długowłosym udało się również mniej więcej w tym samym czasie podbić Amerykę.

Ciekawostką jest fakt, że pomimo, iż koty angorskie są jak najbardziej kotami długowłosymi, na początku poprzedniego stulecia straciły swoją popularność i praktycznie zniknęły. Wróciły na salony w latach 50-tych XX wieku (w Anglii jako koty angorskie, w USA jako koty tureckie) ze swojej ojczyzny Turcji.

Kolejną zaskakującą rzeczą są geograficzne różnice w klasyfikacji, który z kotów jest kotem długowłosym, a który nie jest. W Anglii kotem długowłosym jest pers, za to w Ameryce Północnej, co wydaje się bardziej logiczne, do kotów długowłosych zalicza się wszystkie te, które mają długą sierść.

Trzymając się nomenklatury z Ameryki, najpopularniejsze rasy kotów długowłosych to: kot turecki angorski, kot turecki van, maine coone, pers, kot długowłosy kolorpoint, birmański, balijski, jawajski, bezogoniasty cymric, somalijski i norweski leśny.