Strona główna

BIAŁY KOT: historia i kultura

BIAŁY KOT: historia i kultura

Na początku XX wieku były uważane za najszlachetniejszą z ras - w dobrym tonie wśród arystokracji było posiadanie takiego kota. W Stanach Zjednoczonych były nawet organizowane wystawy poświęcone wyłącznie tym kotom.

Na początku ubiegłego wieku na wystawach pojawiły się syjamy albinosy. Dzisiaj przedstawiciele śnieżnej arystokracji wędrują pod strzechy. Można adoptować białego dachowca albo kupić w hodowli pięknego rasowego kota.

Przesądy

Białe koty, może dlatego, że jest ich dużo mniej niż czarnych, dźwigają na swoich kocich barkach zdecydowanie mniej przesądów i stereotypów na swój temat. Ciekawostką są angielskie białasy, albowiem odwrotnie niż w większości krajów, to one podobno, a nie czarne, przynoszą pecha. Aby się przed nim uchronić, należy należy albo splunąć, albo obrócić się wokół własnej osi i przeżegnać się. W ludowych przesądach białe koty związane były z księżycem, symbolizowały jego pełnię. Były tez natchnieniem dla legend i podań.

Warto przytoczyć też kilka amerykańskich mądrości na temat białych kotów, nie do końca jednak spójnych, bowiem pecha przynosi “ujrzenie białego kota w nocy”, lecz już “ujrzenie białego kota na jezdni” przynosi szczęście. Szczęście przyniesie nam także sen o białym kocie.

Podania i mity

Piękną historię o białym kocie opowiada się w Birmie. Oto Sinh, biały kot o żółtych oczach – ulubieniec najwyższego kapłana – który żył pośród setek innych białych kotów w świątyni szafirowookiej bogini Tsun-Kyan-Kse. Pewnego dnia do świątyni wtargnęli łupieżcy – posąg bogini w złotej szacie był cennym łupem. U stóp posągu modlił się kapłan. Kot Sinh skoczył, by obronić ukochanego opiekuna, jednak spóźnił się i dotknął łapkami martwego ciała. Wtedy nastąpił cud – w kota wstąpił duch kapłana, oczy Sinha nabrały szafirowej barwy, jego białe futerko zrobiło się złote, a pyszczek i ogon zabarwił brąz birmańskiej ziemi. Tylko łapki, które Sinh położył na ciele kapłana, pozostały śnieżnobiałe. W obliczu cudu kapłani nabrali odwagi i wygnali rabusiów. Pozostałe koty zabarwiły się identycznie jak Sinh, podobnie ich potomstwo. Zaczęto otaczać je boską czcią i zakazano wywozić je z Birmy – były skarbem i znakiem bezpieczeństwa.

W Europie białe koty nie zabłysły szczególnie w mitach i legendach. Wyjątkiem są opowieści o nordyckiej Frei – najpiękniejszej bogini na Asgardzie, patronce wojny, bóstwie wegetacji, miłości, płodności i magii – która swą szlachetną postać woziła powozem zaprzężonym w uskrzydlone białe koty.

Popkultura

Białe koty bywają też inspiracją dla bardziej popularnej kultury. Biały był Puszek, koci towarzysz dziewczynek z Zagrody Północnej w „Dzieciach z Bullerbyn”. Wśród bohaterów francusko-amerykańskiego serialu animowanego możemy spotkać białą Sonję, narzeczoną Łebskiego Harrego, oraz nieustannie rymującego Poetę – kota jeżdżącego na wrotkach.

Miłośniczki mangi i anime „Czarodziejka z Księżyca” wspomną tutaj Artemisa – białego kota, doradcę królowej Serenity, zakochanego w kotce Lunie. Miłośnicy „Dragon Ball” z kolei przypomną o Kocurze Karrinie (Korinie) – białym kocie, który mieszka na szczycie Świętej Wieży Karin. Jest mistrzem sztuk walki i posiada zdolności telepatyczne. Karrin hodował magiczną fasolkę senzu, która leczyła wszelkie obrażenia i zaspokajała głód na wiele dni.

My zaś w Polsce mamy naszego białego, pociesznego kota Filomena, który poznając z wdziękiem świat, zadaje ogromne ilości pytań. Nie ma wielkich mocy ani tajemniczych atrybutów oprócz pary zielonych, wiecznie zadziwionych ocząt – i to wystarczy.