cookies
Serwis internetowy swiatkotow.pl używa plików cookies.
Korzystając ze strony internetowej www.swiatkotow.pl wyrażasz zgodę na używanie plików cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies.
Najczęstsze choroby kotów – profilaktyka, objawy, leczenie
Jeśli dostarczymy im odpowiednią ilość zainteresowania oraz zadbamy o ich komfort, będziemy cieszyć się kocim towarzystwem przez wiele lat.
"Bardzo ważna dla dobrej kondycji kota jest dieta. Kocia karma powinna być dobrze zbilansowana i zawierać odpowiednią ilość białka, niezbędną dla prawidłowego rozwoju fizycznego zwierzęcia"- mówi Edyta Gierałt, specjalista ds. żywienia Royal Canin.
Decydując się na posiadanie kota należy pamiętać, że nasz pupil może być narażony na rozmaite schorzenia, które nieleczone mogą nawet okazać się śmiertelne. Aby skutecznie przeciwdziałać zachorowaniu, niezbędne jest posiadanie wiedzy na temat najczęściej występujących chorób, przyczyn je wywołujących, profilaktyki, oraz postępowania w przypadku zarażenia.
Na pytania dotyczące chorób wywoływanych przez wirusy i pasożyty odpowiada Małgorzata Dziubińska, lekarz weterynarii z przychodni Medicavet w Warszawie.
Jak wygląda rozwój białaczki u kota?
- Retrowirus kociej białaczki (FeLV) powoduje u zarażonego zwierzęcia upośledzenie działania układu immunologicznego, z czym może wiązać się rozwój anemii oraz pojawienie się zmian o charakterze nowotworowym (tzw. guzów białaczkowych). Należy zaznaczyć, że wirus kociej białaczki jest niebezpieczny tylko i wyłącznie dla kotowatych, a więc właściciel nie jest w stanie zarazić się od swojego czworonoga. Zakażenie następuje poprzez bezpośredni kontakt z zarażonym osobnikiem, a więc na ryzyko choroby bardziej narażone są zwierzęta wychodzące z domu, bądź dziko-żyjące. Stan, w którym we krwi kota pojawia się duża ilość wirusa nazywa się wiremią. Trwała wiremia powoduje obniżenie odporności, wynikającym ze spowolnienia i zahamowania procesu wytwarzania przeciwciał i komórek odpornościowych. Widocznym objawem wiremii może być powiększenie się węzłów chłonnych, które mogą być objęte procesem nowotworowym.
W jaki sposób diagnozuje się białaczkę u kota?
- Diagnozę białaczki potwierdza się wykonując badanie krwi. Białaczka u kotów jest chorobą nieuleczalną. Występuje długotrwałe bezobjawowe nosicielstwo. Leczenie polega głównie na minimalizowaniu skutków bytowania wirusa w organizmie, jak również na leczeniu infekcji wtórnych. Skutecznie stosuje się wzmocnienia odporności chorych kotów na przykład Interferonem, jednak ze względu na skutki uboczne, kuracja taka nie może trwać zbyt długo. Dla kotów chorych na białaczkę bardzo ważne jest również zapewnienie im spokoju – stres może przyspieszać bieg choroby.
Co zrobić, aby zapobiec wystąpieniu białaczki u kota?
- Profilaktyka polega na dwu lub trzy etapowym szczepieniu kociąt, które ukończyły 8 tydzień życia. Ze względu na możliwość powikłań poszczepiennych, niekiedy lekarze weterynarii nie zalecają szczepienia kotów niewychodzących. Jednak przy obecnie stosowanej technologii wytwarzania szczepionek, powikłania i reakcje poszczepienne zdarzają się niezwykle rzadko.
Czym dokładnie jest panleukopenia?
- Panleukopenia, znana również jako koci tyfus, wywoływana jest przez parwowirus FPV. Jest to choroba bardzo zaraźliwa. Dochodzi do znacznego osłabienia układu immunologicznego kota. Śmiertelność w przypadku tej choroby wynosi nawet 90%. Do zakażenia dochodzi w przypadku kontaktu z odchodami zakażonymi wirusem i drogą pokarmową. Na zachorowanie narażone są przede wszystkim koty wychodzące i przebywające w dużych skupiskach np. w schroniskach.
Objawami najczęściej występującymi u kotów z Panleukopenią są wymioty i biegunka doprowadzające do skrajnego odwodnienia i wyniszczenia. Takie zwierzęta przejawiają niechęć do jedzenia i zabawy, są bardzo osłabione.
Jakie działania podjąć po zdiagnozowaniu panleukopenii? Jak zapobiegać wystąpieniu kociego tyfusu?
- Diagnozę panleukopenii potwierdza się poprzez badanie krwi oraz kału. Leczenie polega przede wszystkim na jak najszybszym rozpoznaniu zagrożenia i objawów chorobowych oraz na podaniu surowicy odpornościowej. Oprócz tego konieczne jest intensywne nawadnianie, jak i podanie antybiotyków o szerokim spektrum działania osłonowo. Często zdarza się, że wymagane będzie żywienie pozajelitowe. Oprócz leczenia, ważne jest aby zapobiegać dalszemu rozprzestrzenianiu choroby poprzez dezynfekcję kocich sprzętów i zaniechanie wizyt w domach w których są koty na przynajmniej kilka miesięcy (wirus panleukopenii może być przenoszony np. na butach). Należy pamiętać, że parwowirus jest jednym z najbardziej opornych patogenów. Wiele rutynowo stosowanych środków dezynfekcyjnych nie zabija go, a w środowisku może przeżywać i utrzymać zakaźność latami. Dla zapobiegania zachorowaniu i skutkom panleukopenii niezbędne jest przestrzeganie terminów szczepień kota. Choroba jest niebezpieczna również dla kotów niewychodzących.
Czy wirus FIV to kocia odmiana wirusa HIV?
- Wirus niedoboru immunologicznego FIV wykazuje ścisłe pokrewieństwo z atakującym człowieka wirusem HIV. Do zakażenie dochodzi najczęściej w sytuacji, kiedy kot jest zwierzęciem wychodzącym. Koty mieszkające na stałe w domu raczej nie są narażone na zakażenie FIV, ponieważ zakażenie następuje na skutek bezpośredniego kontaktu z chorym zwierzęciem, na przykład podczas walki. Ponadto, FIV to wirus wrażliwy na domowe środki czystości, a poza organizmem nosiciela traci zdolność podtrzymywania swoich funkcji życiowych.
Czy istnieje możliwość zniszczenia wirusa FIV w organizmie kota?
Kot zakażony FIV pozostaje nosicielem do końca życia, chociaż objawy chorobowe mogą nie wystąpić przez wiele lat. Rozwój AIDS następuje zazwyczaj na skutek rozwoju innych infekcji. Do najczęstszych objawów wskazujących rozwój choroby zalicza się: utrata masy ciała, przewlekłe zapalenia w obrębie jamy ustnej i nosa, powiększenie węzłów chłonnych i tendencję do zapalenia nerek. Diagnozę potwierdza się wykonując badania krwi. Nie ma konieczności usypiania kota z dodatnim wynikiem testu na FIV. Niezbędne jest zapewnienie kotu odpowiedniej opieki, leków wspomagających oraz regularnych kontroli u lekarza weterynarii. Koty będące nosicielami FIV powinny być kastrowane, żeby zapobiegać rozprzestrzenianiu się wirusa.
Czym jest koci katar?
- Nazwa „koci katar”, chociaż kojarzy się ze zwykłym przeziębieniem, jest chorobą zakaźną, która nie leczona może spowodować śmierć kota, zwłaszcza młodego. Zakażenie wywoływane jest przez herpeswirus lub calciwirus oraz czynniki bakteryjne, obejmuje górne drogi oddechowe, powodując stany zapalne nosa i tchawicy. Zarażenie następuje przez kontakt z chorym osobnikiem. Kot po wyleczeniu jeszcze przez kilka miesięcy może zarażać, lub do końca życia pozostawać nosicielem bez objawów choroby. Jeśli chora jest ciężarna kotka, istnieje duże prawdopodobieństwo zakażenia kociąt. Ze względu na dużą zakaźność, koci katar szybko rozprzestrzenia się w skupiskach: w schronisku, lub wśród kotów piwnicznych.
Jakie są objawy kociego kataru?
- W zależności od kondycji i odporności wrodzonej kota, koci katar przybiera różne formy. Częstym objawem jest ospałość i zaprzestanie przez kota aktywności. U zarażonego zwierzęcia pojawia się wzmożony wyciek z oczu i nosa, zapalenie spojówek. Chory kot kicha, niekiedy obficie się ślini. W zależności od tego, który z wirusów wywołał chorobę, pojawiają się odmienne, charakterystyczne objawy. Herpeswirus jest odpowiedzialny za duże, niekiedy nieodwracalne, zmiany w obrębie oczu w tym rogówki jak i spojówek. Jeśli nie zostanie podjęte leczenie, chory kot może stracić oko. Herpeswirus rzutuje na przewlekłe zapalenie jamy nosowej – kot oddycha chrapliwie, z uszkodzonego nosa wydobywa znaczna ilość wydzieliny zapalnej. Koci katar wywołany przez calciwirus objawia się stanem zapalnym w obrębie jamy ustnej, oraz obrzękiem stawów.
Jak leczy się koci katar?
- Leczenie kociego kataru polega na jednoczesnym zwalczaniu zakażenia i wzmacnianiu odporności, w związku z czym kotu podaje się antybiotyki, suplementy jak i leki immunostymulujące. Działaniem równie istotnym jest usuwanie pojawiającej się wydzieliny z okolic oczu i nosa. Ważne jest podawanie kotu pełnowartościowego jedzenia o intensywnym zapachu, ze względu na możliwość osłabienia węchu. Przy problemach z oddychaniem lekarz weterynarii może zalecić mukolityki, substancje rozrzedzające wydzielinę, ułatwiające oddychanie. Aby zapobiegać rozprzestrzenianiu się kociego kataru, kot chory i wyleczony powinien być izolowany od innych kotów przez czas nie krótszy niż trzy miesiące. Kociętom natomiast należy zapewnić odpowiednie warunki i poddać je szczepieniom.
Jakie pasożyty zagrażają kotom?
- Kot może być narażony na działanie pasożytów zewnętrznych i wewnętrznych. Pasożyty wewnętrzne (np. tasiemce, glisty, pierwotniaki) bytują się w przewodzie pokarmowym swojego żywiciela, odbierając mu ważne składniki pokarmowe i podrażniając błony śluzowe. Do najczęstszych objawów stwierdzanych u zarobaczonych zwierząt są cyklicznie nawracająca biegunka i matowa sierść. U zdrowego kota żyjącego w domu, otrzymującego dobrze zbilansowaną karmę, pasożyty wewnętrzne mogą nie wywoływać żadnych widocznych objawów. Wystąpienie pasożytów wewnętrznych jest groźne szczególnie w przypadku młodych kotów.
A w jaki sposób walczyć z pasożytami zewnętrznymi u kota?
Koty często są atakowane przez pchły i kleszcze, dotyczy to zwłaszcza zwierząt wychodzących. Najprostszą metodą na pozbycie się niechcianych lokatorów kociej sierści jest stosowanie preparatów „spot-on” dostępnych u lekarza weterynarii. Specjalne krople należy zaaplikować w takim miejscu, żeby kot nie był w stanie wylizać podanej substancji. Najlepszym miejscem podania preparatu jest skóra położona nieco powyżej łopatek. Niektórzy specjaliści polecają też obroże przeciwpchelne, jednak w przypadku kota wychodzącego istnieje ryzyko, zaczepienia o coś i uduszenia się. Jeśli chcemy zastosować obrożę przeciwpchelną, należy zadbać, aby w sytuacji zaczepienia łatwo się odpinała. Należy zawsze sprawdzać, czy preparat może być stosowany u kotów. Niektóre środki dla psów mogą być dla kotów nawet trujące.